Na de IC beland je op een eigen kamer. Het klinkt als een luxe hotel, maar helaas zonder minibar. Regelmatig komt er iemand je saturatie meten, je infuus controleren en medicatie toedienen. Je raakt gewend aan het constante geroezemoes van zorgverleners die als een SWAT-team je kamer binnenstormen en weer verdwijnen. Wat ze precies doen, blijft een mysterie.
Maar na ontslag uit het ziekenhuis begint het échte avontuur. Drie dagen per week sleur je jezelf naar de paramedische herstelzorg: fysiotherapie, ergotherapie, massages, aangepaste voeding, in rechte lijnen bewegen, in vijf tellen aankleden, medical taping, dry needling, kraken, ademhalen, prikkels verwerken en oefenen. Je zou bijna jaloers op jezelf worden. Een soort fitness-bootcamp, maar dan zonder uitzicht op een fit lijf. De parameters zijn simpel: ademhalen en jezelf aankleden. En maanden later heb je meer paramedici gezien dan vrienden.
Waarom doe je dit jezelf aan? Na ontslag uit het ziekenhuis is het nog steeds kantje boord. Niemand weet echt wat ze met je aan moeten; zelfs de specialisten tasten in het duister. Maar daar zijn je helden: de ergo- en fysiotherapeuten. Ze ontlasten niet alleen de artsen, maar ook je naasten. Ze helpen je om je leven opnieuw in te richten. Ze zorgen dat je weet hoe je hulp kunt organiseren en vergroten je zelfredzaamheid, zodat je partner met een gerust hart naar zijn werk kan gaan.
Deze paramedische zorgverleners bieden niet alleen fysieke steun, maar ook mentale. Ze praten over hun eigen leven – over de kerstboom thuis of de drukte in de stad – en even voel je je geen patiënt. Die momenten zijn goud waard in een zee van pijn en onzekerheid. Voor iemand die 365 dagen noodgedwongen in een donkere kamer doorbrengt, is dit contact de levenslijn naar de buitenwereld. “Nou,” hoor ik iemand zonder long covid al zeggen, “dan heb je toch genoeg aan een maatje?” Nee, zo eenvoudig is het niet. Post-covid is een systemische ziekte met een rits aan symptomen die willekeurig komen en gaan. Opnieuw leren ademen met een verzwakt middenrif, opnieuw leren filteren met een ontregeld zenuwstelsel – dát is wat deze professionals echt doen. Het klinkt eenvoudig, maar het is een lijdensweg die je dwingt om de basis van je bestaan opnieuw te ontdekken. Wat is kwaliteit van leven als je niet meer kunt deelnemen aan het leven zoals je dat kende?
Het antwoord heb ik nog niet. Ik waardeer nu de kleine overwinningen: elke ademhaling, elk moment van stilte, elke keer dat ik kan zitten, al is het in kleermakerszit. Deze momenten zijn waardevol. Stap voor stap ontdek je nieuwe manieren, omarm je wat mogelijk is en koester je de kleine triomfen, zoals het schrijven van deze column.