Ik voelde me er een beetje onwennig bij: alleen maar doen wat ik leuk vond? Moest ik niet ook gewoon weer terug naar het normale leven? Het was heel fijn dat ze zoveel begrip hadden voor mijn revalidatietraject, maar uiteindelijk draaide het er toch gewoon om dat ik kon doen wat ik hiervoor altijd deed? Nou niet dus. Mij werd opgelegd om echt te doen waar ik energie van kreeg. De projecten te kiezen die ik leuk vond en de ruimte te nemen om mijn leven weer wat kleur te geven. Nu een jaar later durf ik te zeggen dat dit één van de belangrijkste factoren is geweest in de snelheid van mijn herstel.
Maar dit komt je niet zomaar aanwaaien en dit doe je ook niet alleen. Want hoe herken je wat je echt leuk vindt en áls dit je al lukt, hoe lukt het je dan dat je omgeving hierin mee gaat? Een collega begon laatst over een kennis van haar met Post-Covid die na een positief herstel opeens een zware terugval had gehad. Ik vroeg haar wat ze bedoelde met ‘opeens’. Het antwoord was dat hij toch teveel op zijn tandvlees liep, een baan had die eigenlijk niet paste bij de cognitieve klachten die hij nog had. Maar hij had een vrouw met een eigen zaak en ze hadden twee jonge kinderen. Als hij ook nog eens voor zichzelf koos en zijn baan op zou zeggen, dat kon niet. Het woordje ‘opeens’ viel voor mij direct weg. En ook al lijkt in dit voorbeeld het probleem zo duidelijk, dat maakt nog niet dat het dan zomaar lukt om te kiezen voor de oplossing. Je bent wel zelf verantwoordelijk voor jouw geluk en keuzes, maar het is toch verdomd handig en fijn als je een handje wordt geholpen door de mensen om je heen. Als mijn werkgever me niet had opgedragen om een stap terug te doen en de leuke dingen op te zoeken, dan was mij dit zelf nooit gelukt.
Dat kiezen voor jezelf klinkt dus heel makkelijk, bijna als een wondermiddel, maar dat is het niet. Ik snap de frustratie die dit bij mensen oproept, want hoe haal je het in je hoofd om te zeggen dat kiezen voor leuke dingen ervoor zorgt dat je je beter gaat voelen. Het is denk ik ook niet dé oplossing, maar het ondersteunt wel. En dat handelen vanuit wat je leuk vindt is helemaal niet simpel maar ontzettend ongemakkelijk voor jezelf én je omgeving. Voor mij betekent dit namelijk dat ik het ene weekend met wat aanpassingen naar het Madnes festival op Ameland kon gaan en me daar fijn voelde, maar de week erna met moeite een familiedag volhield en regelmatig even uit moest stappen. Het eerlijke antwoord op de vraag hoe dit kan is dat ik het festival leuker vind dan een familiedag, maar voor je familie is dat niet leuk om te horen. Dit kan dan heel hard klinken en het is elke keer een uitdaging om dit uit te spreken. Want hoe blijf je eerlijk naar jezelf zonder je omgeving te kwetsen. Ik denk dus dat dit soort keuzes altijd gepaard gaan met een open en kwetsbare houding. Alleen als jij jezelf durft te laten zien geef je anderen de kans om jou te begrijpen en te ondersteunen in wat jij nodig hebt.
Om dit te doen moest ik heel veel drempels over en mezelf heel vaak uit de top tien prioriteiten omhoog dwingen naar plek één. Op dit moment ben ik voor mijzelf het belangrijkste en ik doe er alles aan om hiernaar te handelen, zonder mijn dierbaren uit het oog te verliezen. En wat dit allemaal oplevert? Dat ik vorige week op het kerstfeest van werk stond en 2 collega’s afzonderlijk van elkaar naar mij toe kwamen: ‘Wat ontzettend fijn om je weer zo te zien stralen.’
Elke maand neemt Karien ons verder mee in haar leven met Long Covid. Ben je benieuwd wat ze nog meer te vertellen heeft? Volg haar dan op Instagram @ka_revalidatie.
