Tegenwoordig ben ik een stuk verder in mijn herstel en kan ik steeds vaker de vraag ‘hoe gaat het’ beantwoorden met een verbaasde ‘best goed’. En op datzelfde moment is ook de twijfel ontstaan aan alle reacties die mijn lijf mij geeft. Ik ben zo gewend geraakt aan de Covid triggers dat mijn lichaam daar feilloos op weet te reageren: Een volle agenda? Hoofdpijn, moeite op woorden komen. Veel geluiden? Zweethanden, hartkloppingen. Mentaal niet fit? Mist in mijn hoofd.
Mijn lijf is in een overlevingsstand geraakt waarbij elke prikkel als een groot gevaar wordt ingeschat. Ik vergelijk het met een Pavlov reactie: twee jaar lang hebben prikkels als geluid, drukte en spanning gezorgd voor ziekte waardoor mijn lijf nu bij een prikkel zoals veel geluid de bijbehorende zweethanden al geeft zonder dat dit nodig is. De angst en onzekerheid rondom long Covid, gecombineerd met de lange duur ervan, hebben gemaakt dat ik niet alleen moet herstellen van deze ziekte maar ook van het ‘ziek zijn’ zelf.
En dus probeer ik tegenwoordig mijn klachten soms in twijfel te trekken. Voel ik symptomen opkomen maar zou het ook aannemelijk kunnen zijn dat mijn lijf ietwat overdrijft? Dan probeer ik ze soms te negeren. Ook al schreeuwt mijn lichaam het dan uit: ga op de bank liggen, doe de gordijnen dicht, doe niks. Dat overlevingsmechanisme is zo sterk geworden maar heeft niet meer altijd gelijk. En daar tegenin gaan vind ik doodeng. Laatst ging ik een weekend kamperen met vriendinnen maar alles in mij schreeuwde dat ik thuis moest blijven, veilig op de bank. Toch durfde ik het aan mijn vriendinnen te appen: ‘ik voel me heel slecht maar denk dat het wel heel goed is om te gaan. Dus wees een beetje lief voor me.’ Dat deden ze, ze steunden me compleet. En wat bleek? Vanaf het moment dat ik op de camping was voelde ik me een stuk beter.
Nu gaat het natuurlijk lang niet altijd zo. Elke week zijn er nog meerdere momenten waarop ik iets niet doe, afhaak, of me verstop op de bank omdat ik het niet trek. Soms heb ik geen zin om de discussie met mezelf aan te gaan, soms vind ik mezelf alleen maar een grote aansteller en soms ben ik ook gewoon echt te ziek. Maar ik hoop dat, elke keer dat ik iets wél doe wanneer mijn lijf onterecht schreeuwt van niet, ik een stapje vooruit ga. Zodat ik naast het herstellen van Long Covid ook langzaamaan kan herstellen van heel lang ziek zijn. Mijn lichaam weer het vertrouwen kan geven dat het goed is, dat ik het aankan, dat ik beter word. Dat ik langzaam uit de overlevingsstand kan en me weer veiliger mag voelen. En soms betekent dat misschien ook wel dat ik gewoon weer even ergens aan moet wennen.
Elke maand neemt Karien ons verder mee in haar leven met Long Covid. Ben je benieuwd wat ze nog meer te vertellen heeft? Volg haar dan op Instagram @ka_revalidatie.
