Dag allemaal,
Bij deze een item omdat ik benieuwd ben hoe iedereen erbij zit. Ongeveer een jaar geleden maakte ik hier een account aan. Heb intussen veel van anderen gelezen en zelf ook veel geschreven, maar ben erg benieuwd hoe het gaat met iedereen die hier actief is.
Over mezelf: toen ik hier begon had ik zo’n half jaar postcovidklachten. Inmiddels zijn de klachten gelukkig een stuk minder belemmerend geworden. Eigenlijk vooral omdat ik inmiddels geleerd heb hoe ik mijn gedrag kan aanpassen, zodat ik blijf functioneren. Daarnaast merk ik dat bij mij het autonome zenuwstelsel niet meer continu om elk klein dingetje in de stressstand schiet en dat het beetje bij beetje leert om bij dagelijkse activiteiten steeds normaler (sneller) te herstellen.
Dat gaat overigens wel met ups en downs. Wat ik vooral lastig vind is dat, naarmate je meer kan, je denkt weer dingen te kunnen doen zonder continu op te letten of het nog goed met je gaat. Voor je het doorhebt beland je weer in de toestand dat je meer doet dan op dat moment goed voor je is (waar je dan achteraf vanzelf wel weer keihard achterkomt).
Verder zit ik nu in een fase (hoop althans dat het een fase is …), waarbij mijn lichaam weliswaar minder snel in een langdurige stressreactie belandt, maar dat áls ik die stressreactieklachten toch weer krijg, het wel heftiger op me inhakt.
Mentaal, omdat je dan moet terugschakelen qua activiteiten en weer terug moet naar jezelf nauwlettend in bedwang houden. In dat opzicht is het slimmer om vast te houden aan dagindelingen met routines die je energieniveau stabiel houden, maar ja ... dat is gewoon niet mijn ‘natuurlijke leefstijl’.
En fysiek hakt die lichamelijke stressreactie er tegenwoordig ook harder op in. Heb nog steeds het gevoel dat dat zenuwstelsel zit te zoeken naar de juiste afstemming/balans van hormonen/energie/stress/rust in het lichaam, maar dat dat nog niet lekker verloopt. Sinds het beter met me gaat, heb ik steeds minder last van klachten bij kleine, dagelijkse dingen, maar als mijn lichaam nu ergens van op hol slaat, dan gaat het er wel heftiger aan toe.
Rond elke menstruatie lijkt het nu telkens erger te worden (hartkloppingen, teveel energie, slapeloosheid). En sinds de covidbesmetting lijkt mijn immuunsysteem ook opnieuw te moeten worden ingeregeld. Heb in anderhalf jaar al meerdere malen infectieziekten te pakken gehad, die me dan echt even uitschakelen, terwijl ik daarvoor al 15 jaar zo goed als niet ziek ben geweest. Op dat soort momenten krijg ik ook de covidklachten verergerd terug. Het gekke is wel dat het lijkt alsof ik, na herstel daarvan, me bij de dagelijkse gang van zaken juist weer cognitief helderder voel en alsof mijn lichaam daarna juist minder ‘wiebelig’ reageert. Ik voel me dan weer nét iets normaler, minder beperkt, alsof de intolerantiegrens is opgeschoven en er iets is opgeruimd.
Afgelopen week bijvoorbeeld flinke griep gehad: hartslag in rust kwam twee dagen amper meer onder de 100 en bij activiteit schoot die om niks naar 150, niet bepaald geruststellend. Sliep ook slecht: had teveel energie en werd vier nachten achtereen badend in het zweet wakker. En intussen hoop je dan maar dat je er geen postcovidterugval aan overhoudt. Sinds twee dagen ben ik echter opgeknapt en lijkt het weer alsof ik er juist beter uitkom.
Nu dus maar weer door en zien hoe het de komende weken gaat …
Groet, Sami
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Hoe zit ik erbij? Goede vraag!
Ik zit erbij als een gewonde hond die zijn wonden likt en de strijd verloren heeft. (Voor nu)
Na het mislukte reintegreren heb ik mentaal best een knauw gehad merk ik. De eerste 6 a 6,5 maand had ik toch zoiets van: wir shaffen das! Met de keiharde terugval na nog geen week reintegreren, begonnen op 2-12, komt denk ik voor het eerst pas echt het besef: het is echt serieus. Maar ook alle: wat als-jes komen voorbij. Natuurlijk wist ik wel dat het serieus was, maar de angst misschien niet meer terug te komen op eigen niveau, mijn eigen ik, wie ik voor corona was en wat ik kon, die was er eerder niet. Ik was er stellig van overtuigd dat het wel de goede kant op ging en dat ik dit 'ging winnen'. De terugval had ik never nooit zo heftig verwacht, ook niet zo langdurig en zeker niet 6 weken terug in de tijd. Zelfs de ergo gaf aan dat het wel lang duurde en heftig was en dat ik er schijnbaar echt nog niet klaar voor was. Heb ik mezelf dan zo gefopt de laatste tijd? Wilde ik dan onbewust zo graag?
Ik denk na al die maanden, hoewel ik dacht geaccepteerd te hebben, voor mij het proces van accepteren nu eigenlijk pas echt begint. Eigenlijk voelt het als het begin van een soort rauw-proces. Ik ben niet zo emotioneel aangelegd, maar de emoties zitten in de Sinterklaas week behoorlijk hoog.
Alles wat ik de afgelopen maanden heb geleerd, lukt niet. Ik probeer, blijf proberen, maar een mix van onrust, gevoel van falen, gevoel van verliezen, verdrietig zijn en nog zoveel meer, overheersen. Het hoofd wil 'niet uit'. Van 20 uur slaap per dag, naar 3 uur slaap per dag...
Op dit moment weet ik niet zo goed hoe 'ik erbij zit'. Ik weet wel dat mijn hoofd overuren draait en ik doodmoe ben en graag weer eens een nacht 'normaal' zou willen slapen. Ik begin te missen wie ik was en wat ik deed en kon voor covid. Verschil met nu en de afgelopen maanden; is dat mijn zorgen, angsten, gemis, verdriet ed er mogen zijn. Misschien is dat wel het begin van acceptatie?!
Ha Wendy,
Als ik zo lees wat je allemaal beschrijft, dan gaan er allerlei gedachten door mijn hoofd. Zoveel dingen die je er telkens mee confronteren dat het anders gaat dan je zou willen; de moeite die het heeft gekost om vooruit te komen en de teleurstelling die je moet verwerken als het misgaat. Het is niet alleen een fysieke opgave dat herstelproces; het lijkt ook een soort test van hoeveel je als mens kan hebben …
Je schreef dat je normaal niet zo’n emotioneel persoon bent, maar ik denk, zelfs rationeel gezien, als je kijkt naar het hele gedoe, dan is het alleen maar logisch dat die emoties hier hoog van gaan zitten.
Ik ben er zeker van dat herstel nog steeds mogelijk is: je had vooruitgang geboekt, dat heeft laten zien dat het kan. Het gaat alleen niet in het tempo en de opgaande lijn die je eigenlijk zou willen … Soms denk ik eerlijk gezegd dat het graag willen herstellen en er alles aan willen doen, het hierbij alleen maar moeilijker maakt, omdat het volgens mij betekent dat je energie opgeeft aan het proberen, terwijl een groot deel van de oplossing juist lijkt te zitten in loslaten en rustig aan doen. Maar ja, dat kan dus inderdaad iets zijn dat je eerst moet leren en wat dan ook weer energie kost.
Dat niet goed kunnen slapen … ik had dat laatst een week of twee. Kwam door die veranderde hormoonspiegel rond de menstruatie en de griep er kort achteraan. Wat een hel. Ik had geen idee hoe je moet slapen als je de hele tijd aan blijft staan. Je weet dat je moet slapen en rustig aan moet doen, maar de moeheid is er gewoon niet. En op de een of andere manier kreeg ik mezelf er ook niet toe om de meditatie-app en ademhalingsoefeningen te gebruiken. Die leken ineens verdwenen uit het reportoire. Gewoon niet de rust voor.
Kwam toen een podcast tegen over slapeloosheid bij mensen die daar al jaren mee kampen. Verschillende mensen geven daarin aan hoe zij ermee omgaan. Vond het interessant dat ze het ook hadden over hoe ze met prikkels omgaan en eigenlijk ook dat stressgevoelens erop van invloed zijn:
Hoop echter dat je de afgelopen week toch al wat meer rust hebt gevonden.
Groet, Sami
PS Mooie typo: rauw-proces. Of is dat bewust?
Hai Sami,
Ik denk dat het inderdaad logisch is dat de emoties hoog gaan zitten, maar als je dat niet gewend bent van jezelf, is dat best een ding🙈
Ik denk wel dat het even goed geweest is overigens. Het heeft me in ieder geval duidelijk gemaakt dat ik 'dacht het geaccepteerd te hebben', maar eigenlijk vooral in de vechtstand heb gestaan > alles om beter te worden en dit toch te 'winnen'. Eigenlijk kwam alle ziekte shit er nu wel uit sinds Sep 2019, met alle ellende van de gastric bypass die eigenlijk ook tot vlak voor de covid besmetting heeft geduurd. Ook dat heeft eigenlijk nog geen plek gekregen. Een collega kwam een week voor kerst mijn kerstpakket thuis brengen met wat goede berichten erbij over salaris en inflatiecorrectie e.d. en zij zei het goed; gezonde mensen willen alles, maar iemand die ziek is wil maar 1 ding: weer gezond worden. Hoe raak was die opmerking!
Ook een soort van deuk in mijn zelfvertrouwen en vertrouwen in mijn lijf, want ik heb er in die reintegratie week toch behoorlijk naast gezeten met mezelf, met alle gevolgen van dien. Los van hoe de reintegratie vanuit het werk op is gepakt en misschien anders had gemoeten.
Overigens heb ik inmiddels wel 3 lange, maar hele goede gesprekken met mijn direct leidinggevende gehad. Of ze het echt zullen snappen weet ik niet, maar ik geloof wel dat ze nu begrijpen en inzien dat dit alleen maar gaat werken als ze ook naar de input van de ergo...en dus naar mijn input...gaan luisteren. Die input is immers door de bedrijfsarts ook bestempeld als: adequaat en de behandeling helpt en dient voortgezet te worden. Dat wordt volgende week 'gevecht' 2. Ik wil dat de bedrijfsarts met de ergo gaat afstemmen over de opbouw. Indien het goed gaat een uur per dag erbij per week gaat totaal mank met de opbouw van de ergo met een opbouw van alles van 10% per 2 weken. Want eigenlijk volgt de bedrijfsarts die lijn ook niet, terwijl hij zegt: behandeling zo voortzetten.
Van de leidinggevende hoef ik de opbouw van de bedrijfsarts niet te volgen, maar ik heb toch liever dat alles juist op papier staat. Het heeft me wel geleerd om ook meer te gaan leren vertrouwen. Op mijn vorige werk ben ik er echt op een lullige manier uitgewerkt en eigenlijk daardoor beter uit dienst gegaan, terwijl ik dat eigenlijk niet was. Dat einde dienstverband en alles wat gebeurd is moet ik loslaten. Mijn nieuwe werkgever is niet mijn ex-werkgever.
Ik kan niet ontkennen dat ik me zorgen maak, ook over inkomen wat in het ergste geval straks 30% lager gaat zijn. De 7e maand is ingegaan, maand 9 is de melding naar het UWV en voor je het weet is daat het eerste jaar en de start van het tweede. De tijd vliegt voorbij, maar de opbouw en het telkens opkrabbelen gebeuren kruipend. Ik ben te gebrand geweest op weg zien te blijven van het tweede ziektejaar straks, maar dat moet ik los gaan laten. Ergo zegt ook: op deze manier beland je er juist in. Werk is maar werk, gezondheid is onbetaalbaar. Het neemt de zorgen over inkomen en of ik mijn werk nog als vanouds ga kunnen niet weg, maar ik moet gaan leren vertrouwen dat er dan vast wel wat anders voor in de plaats komt.
Angst en onzekerheid begonnen de overhand te krijgen. Iets wat ik ook eigenlijk niet ken van mezelf. Voor covid zou ik dan heel druk dagen het huis zijn gaan poetsen. Nu ik die energie niet heb en eigenlijk ook niet wil hebben om er zo mee om te gaan, is daar opeens ruimte voor alles wat er ie; angst, onzekerheid, verlies van vertrouwen, etc. Ik heb het er nu maar gewoon eens allemaal laten zijn en gewoon eens behoorlijk flink wat dagen gejankt 🤣
Ik ben nooit een 'goede slaper' geweest. Lang inslapen en eenmaal slaap, niet wakker te krijgen. Mijn vader kreeg standaard melatonine op recept, zelfde probleem als hem heb ik. Ik heb daar allemaal nooit aan gewild, omdat ik gewoon vond en vind dat ik zonder al die troep moet kunnen slapen. Ik moet vroeg in de avond echt vaak vroeg beginnen met blauw licht weg filteren of vermijden, lampen uit en opslomen. Korte slaper was ik ook. Ook overdag slapen was niets voor mij, want dan sliep ik in de avond niet. Dat ik opeens in slaap viel tijdens vakantie, overdag, met een kop thee in mijn handen en uren ben gaan slapen, was dan ook het eerste teken aan de wand voor de covid besmetting. Het velen slapen na covid was voor mij sowieso heel vreemd. Gek genoeg vond ik het wel fijn, met name de avonden, om gewoon meteen in slaap te vallen met het aanraken van mijn kussen. Alleen nu sliep ik snel en veel, maar werd ik vaak wakker.
Overigens vind ik het ook steeds lastiger om een ritme aan te houden zonder werkdagen. Iets wat natuurlijk helemaal niet helpt in je slaapritme en als manlief dan weer eens bomen om ligt te zagen, ga ik maar weer beneden op de bank liggen. Dat is het nadeel van die tinnitus; de koptelefoon waarmee ik kan slapem, maskeert de tinnitus met geluiden en daarnaast eventueel wat ik er nog bij op wil zetten, maar niet het luide gesnurk van mijn partner. (Daar kan ik echt niet op slapen). De oordoppen die ik had maskeren het snurken van mijn partner, maar dan hoor ik die valse blokfluit weer ontzettend en is de tinnitus alleen maar luider. Ik blijf hoop houden op het alsnog verdwijnen van de tinnitus, maar ik vrees ervoor. Dus ik merk wel dat mijn dag/nachtritme begint te rommelen en dat ik daar echt op in moet gaan grijpen.
Het begint zich een beetje te herstellen nu, ik slaap iets langer door en val iets sneller in slaap, maar ga toch vaak op de bank bij de tv liggen, omdat ik dan wel in slaap val en niet piekerend naar het plafond ga liggen staren of de tinnitus hoor, of het gesnurk van manlief. Soms een slaappil, maar niet meer dan twee keer per week.
Mijn typo's zijn meer van het type: sinds covid vaak niet meer weten hoe ik iets moet schrijven🙈 bewust-onbewust-bewust dan maar😂
Het begint weer iets beter te gaan, maar thuis speelt er ook teveel. Iets met een dure warmtepompboiler en een zonnepaneel-installatie, die beide pas 2 maanden liggen en het vooral heel vaak NIET doen en veel gezeur met de installateurs. Gezien de velen euro's die het ons gekost heeft, zit ik er als een havik bovenop, maar het helpt me momenteel niet echt. Ik voel me weer iets beter, maar rust vinden is een ander verhaal momenteel 😉. Dit zijn toch dingen die moeten en eigenlijk niet te doseren zijn. Het gaat om teveel geld en het werkt niet.
Dat meer rationeel dan emotioneel zijn, ken ik hoor. Jaren geleden realiseerde ik me echter dat het bij mij eigenlijk een beschermingsmechanisme is omdat emoties anders te heftig bij mij binnenkomen. Een rationele benaderingswijze zorgt voor controle op wat er gebeurt of wat mogelijk gaat gebeuren. Dat besef kwam ooit toen ik voor de zoveelste keer in no-time waterige ogen had doordat iemand me over een gebeurtenis vertelde waarin een ontroerend aspect zat. Ik zag mezelf altijd als extreem rationeel, maar besefte toen dat die regelmatige waterige-ogen-meeleef-reactie daar totaal niet bij spoort. :-)
Weet niet of het bij jou ook zo werkt, maar waar het op neerkomt is dat we beiden waarschijnlijk ‘wat minder’ geoefend zijn in het verwerken van emoties. Als je dan ineens niet meer om die emoties heen kunt, is dat toch wat ingewikkeld. :-D
Ken je trouwens die Disney-tekenfilm Frozen? Dat is zooooo níét mijn ding. Maar sinds een paar maanden schiet elke keer het refrein van dat lied door mijn hoofd als ik het woord ‘loslaten’ zie.
“Let it go, let it gooooo …”.
En elke keer denk ik ‘Neeee … gatver!’, en vervolgens ‘Maar ze heeft wel gelijk’.
;-)
(Ik reageer later nog op de rest van je bericht, moet er zo vandoor.)
Groet, Sami
Het is hier ook absoluut een beschermingsmechanisme. Alleen van een andere orde en oorzaak die me wel bekend is, maar die ik nog altijd niet volledig de 'baas' heb kunnen worden. Hoewel het echt wel veel beter gaat dan jaren geleden. Dat herstel van dat mechanisme is hier ingezet vanaf de 1e burnout, maar langzaam val je vaak toch terug in dat wat je langer gewend was om te doen.
Maar klopt, inderdaad is het verwerken van emoties wel altijd een ding geweest, dus daarom was deze periode denk ik wel ergens goed voor 🙈
Rustig aan, ik heb gigantisch in mijn vinger gesneden met mijn wattenhoofd, typt best lastig ook🤣
Lol ja Frozen en let it go...die zing ik ook best vaak tegen mezelf🙈
Ik start 27-01 overigens met ephiphora. Wel een stuk rijden ervoor, maar ik hoor en lees er toch zoveel over dat ik het wel wil gaan proberen.
Dat gesnurk ja, oef. Is het geen optie om dan maar gescheiden te slapen? Ken meerdere stellen die dat doen. Niet per se om gesnurk, meestal vooral omdat de een licht slaapt en anders nooit aan slaap toekomt.
Heb de indruk dat licht slapen en slaapproblemen ook een autonoom zenuwstelselprobleem zijn. Te hoog stresshormoonniveau waardoor je blijft aanstaan? Die epiphora-methode zal vast helpen. Ik denk dat elke ademhalingstraining/oefening die gericht is op het activeren van het rust/hersteldeel van het autonome zenuwstelsel, waardevol is. Alleen denk ik dat, als de klachten het gevolg zijn van beschadigde cellen/weefsels doordat het immuunsysteem verkeerde dingen doet, het misschien toch ook weer symptoombestrijding is (tenzij immuunsysteemproblemen er ook door worden opgelost).
Al die emoties die je nu hebt: volgens mij worden die extra versterkt, doordat het lichaam en de hersens niet goed tot rust komen. Dat je dan nóg gevoeliger wordt en emotioneler reageert. Maar zo nu en dan tot stilstand komen is niet verkeerd inderdaad. In plaats van maar door blijven gaan eens goed kijken wat je nou eigenlijk allemaal zit te doen. Heb er ook al veel van geleerd. 🥴
Die drang om de installatieproblemen op te lossen: weet je zeker dat dat niet de vervanging is voor het schoonmaken van het huis? 🤓 Als ik soms de verhalen van mensen lees en hoor, denk ik: eigenlijk zouden ze een of ander klooster moeten inrichten waar mensen een tijdje heen kunnen en waar ook verzorging aanwezig is. Een plek waar je even niet bezig hoeft te zijn met andere dingen dan je herstel. Dat je geen rekening meer hoeft te houden met je partner of gezin, en zij niet met jou …
Wat je nu ondergaat met het werk: heftig is dat. Wat je ergo zegt, klopt natuurlijk helemaal, het is maar werk. Maar het maakt ook deel uit van je identiteit en hoe je over jezelf denkt. Dat verander je niet van de ene op andere dag.
Kwam vandaag een Youtube-kanaal tegen waarin ze allerlei aspecten van long covid behandelen. Heb een beetje door wat video’s gezapt. In een ervan deden ze verslag van ervaringsgesprekken over dagindelingen, activiteiten en werksituaties. Misschien vind je die herkenbaar:
Sinds november zit ik trouwens bij een van de postcovid-lotgenotengroepen. Vind dat echt een aanrader. Kan alleen wel lastig zijn als je nog niet genoeg energie hebt. Er zitten mensen met allerlei andere combinaties van klachten en compleet verschillende dagelijkse problemen, maar toch is er ontzettend veel herkenning in de gesprekken over wat we zoal meemaken. Heeft iets bevrijdends, omdat je daar even niet degene met de afwijking bent, doordat die anderen het ook hebben. 😀
Veel tips voor elkaar ook, omdat sommigen al meer ervaring hebben met bepaalde dingen/trajecten: bijvoorbeeld werktoestanden.
Moet nu echt naar bed trouwens! Morgen weer een dag. 😇
Ik reageer in stukjes, want mijn vinger doet zeer en typt lastig met dat verband eromheen 🤣
Qua installatieproblemen;
Nee het is geen vervanging voor het huis poetsen 😉
Manlief is beroepschauffeur en die kan dit niet oppakken, dan zou hij tijdens het rijden constant aan de telefoon moeten zitten, in de status van de omvormer, de warmtepomp etc. Dat gaat niet op afstand🙈
En heel simpel: we hebben het maar over een kleine € 19.000,- in totaal wat niet werkt en wat nu enkel voor de sier op het dak ligt en op zolder staat, en wat de installateurs niet oplossen conform de contracten die zijn aangegaan. Het gaat echt over teveel geld en apparatuur van nog geen 2 maanden oud wat niet werkt🤷♀️
Qua snurken;
Het zijn periodes. Soms snurkt hij ook maanden niet, maar dit is weer zo'n periode. Vaak hangen zijn snurk periodes samen met: de feestdagen, teveel eten en drank. Onregelmatige werktijden en nachtdiensten (niet vaak), of; jawel; als hij zich zorgen maakt om mij. Het gaat wel weer een keer stoppen, tot de volgende maanden.
Epiphora zal de imuunsysteemproblemen niet oplossen, maar de hoofdpijnen en mss wat minder cognitieve problemen en hopelijk wat betere slaap.
Wordt straks vervolgd...
Qua emoties, uiteraard. Sowieso helpt te weinig slaap niet mee en die weinige slaap heeft ook weer invloed op je cognitieve capaciteiten. En kijk maar naar kleine kinderen die moe zijn: huilen, vervelend, etc. Ik denk ook dat het vrij normaal is, alleen de volwassen ik is 'nature' wat meer verloren en zit vast in 'nurture'.
Werk is inderdaad ook een stukje identiteit, maar ook je zekerheid in bepaalde opzichten. Ik bedoel, laten we wel wezen: alles is schreeuwend duur. 30% minder inkomen gaat, los van identiteit, nogal een klap geven met de huidige prijzen van letterlijk alles. De ergo vind me dus wel te gebrand op beter worden voor het tweede ziektejaar in gaat. En natuurlijk, geld is maar geld, maar dat geld moet wel je hypotheek, je eten, je energie en alles betalen.
Ik ga eens kijken naar dat filmpje!
Lotgenoten groepen heb ik wel voorbij zien komen, maar ik ben gewoon geen groepsmens. (Ik ben ontzettend introvert ook trouwens). Ik 'vaar' niet goed in groepen. Ben daar bij de fysio ook niet ingezet en binnen het bariatrisch traject heel snel naar individueel overgezet, omdat groepen voor mij gewoon niet werken. Dat kostte me voor covid al teveel energie zeg maar 🙈
Met de emoties bedoel ik vooral dat het te hoge stresshormoonniveau dat, bot gezegd, labieler reageren op dingen triggert.
Stress vanwege financiële en toekomstige zekerheidskwesties is ook logisch; maar het is extra vervelend dat het allesbehalve bijdraagt aan je herstel.
Die cognitieve toestanden waardoor je in je vinger hebt gesneden en die typo maakte. Ik lijk echt een helderder hoofd te hebben sinds ik vorige maand griep had. Kom nu ook beter op allerlei woorden. Heeft het ziek zijn bij jou laatst alles alleen verergerd? Al is het misschien lastig te bepalen doordat de reïntegratie ook van alles heeft veranderd …
Ik ben ook geen fan van groepen, ben eigenlijk het liefst een soort kluizenaar. 🤓 Maar dat is vooral omdat ik socializen vermoeiend vind, gezellig doen om het gezellig doen, ik kan het gewoon niet, voelt voor mij als tijdverspilling haha … Komt volgens mij ook door dat rationele. Ik snap gezelligheid niet ofzo; ik zit dan automatisch te analyseren wat iedereen aan het doen is: bevestiging zoeken, saamhorigheid, dat soort dingen (maar ik weet dat het voor het gros van de mensen juist superbelangrijk is). 😇 Groepssituaties die inhoudelijk ergens over gaan vind ik juist wel leuk.
Introvert zijn is bij mij ervan afhankelijk of ik denk dat het nut heeft om een ander iets te vertellen. Voel me er altijd prettiger bij om eerst zelf dingen uit te zoeken en praat vaak pas achteraf over eerdere onzekerheden, als die al wat verminderd zijn en ik e.e.a. al enigszins op een rijtje heb. Sterk de behoefte om mijn eigen ideeën/beelden te vormen ofzo. Of … weinig vertrouwen hebben in dat ik iets aan een ander heb? Uhh … 🤭
Groet, Sami
Ja nu snap ik je! Dat zou zomaar kunnen inderdaad. Dat stresshormoon heeft denk ik meer invloed dan men nu nog steeds 'wil' weten en/of wil onderzoeken. Ik ga wel mee met je theorie in ieder geval 😉
Nee het draagt niet bij aan herstel, maar zie het maar eens opzij te zetten. Zeker als nu een groot gedeelte van je buffer in niet werkende zonnepanelen en een warmtepomp zit🙈
Nee na alle keren dat ik ziek ben geweest sinds september (4 keer inmiddels😬) viel ik eigenlijk terug, maar niet zo heel lang. Na een week of 2, in oktober 3 weken, ging ik dan eigenlijk weer verder met het herstel waar ik gebleven was. Fysiek sneller herstel dan cognitief en cognitief bleef vooral achter.
Cognitieve vooruitgang merkte ik wel sterk na de vaccinatie die ik toch ben gaan halen op 16-11-22. Ik denk achteraf, dat ik me toen opeens zo goed voelde, dat de bedrijfsarts daardoor misschien ook op het verkeerde spoor is gezet met reintegreren. Want 1,5 week na de vaccinatie was het consult met de bedrijfsarts en week daarna start reintegreren. Misschien was de cognitieve opleving wel een tijdelijke na het vaccin en heb ik mezelf daardoor wijs gemaakt dat het wel goed ging allemaal...en daarmee de arts dus ook🤔
Maar zelfs voor de vaccinatie ging het cognitief beter dan het nu sinds de mislukte reintegratie gaat. Dat mentaal 'labiele' zal ook niet meewerken in het cognitieve stuk, evenals het slaapgebrek. Al moet ik zeggen dat, ik gisteravond zowaar om 23.30 ven gaan slapen en vanmorgen om 09:30 wakker schrok...dus weer het andere uiterste🙈🤭
En eigenlijk ook nu, met die terugval, gaat ook het fysieke herstel sneller dan de rest. M.u.vm de hoofdpijn, want die is er wel nog steeds dagelijks.
Hahaha, ja ok, tis nu wel of ik mezelf lees op best veel punten 🤣🤣🤣 Ik hou niet van sociaal wenselijke koetjes en kalfjes praat. Die vind ik onzinnig, dus als een gesprek nergens over gaat of als ik vind dat ik niets zinnigs toe heb te voegen, dan zeg ik niks. Ik analyseer alles en iedereen, daar kan ik in groepen, op feestjes, op een terras, vroeger in de kroeg, heel druk mee zijn in mijn eentje 🤣 Mijn man en ik zijn wat dit betreft echt 2 tegenpolen ook, hij is de 'gezellige sociale' van ons 2🤭
En je laatste alinea, ook herkenbaar. Anderen zullen ook best iets weten, maar ik zoek het zelf tot 100 cijfers achter de komna uit🤣 Maar ook dan ben en blijf ik zeer introvert. Gaf bij veel werkgevers ook altijd problemen: durf jezelf te laten zien....ik wil niet! Ik durf wel, maar het kost me ontzettend veel energie. Wat dat betreft nu dan ook eens een werkgever getroffen die introverten en extraverten omarmt en niet wil dat men zich extravert gaat gedragen. Zo vermoeiend.
Nou, ik kan me helemaal vinden in hoe jij het beschrijft haha. En man hier is ook precies het tegenovergestelde. 😆
Fijn dat er ook werkgevers bestaan die ruimte geven aan degenen voor wie het niet vanzelfsprekend is om die te claimen.
Wat je beschrijft over de periode rondom ziekteherstel en reïntegratie klinkt als de verraderlijke enthousiasme-valkuil. Het is gewoon ontzettend lastig om op de rem te blijven staan als klachten wat minder prominent aanwezig zijn. Maar uiteindelijk word je er volgens mij wel beter/handiger in.
Vind dat overigens een vergelijkbaar iets als bij herstellen van een burnout. Als je daar ooit van hersteld bent en toch weer erbij in de buurt komt, zie je eerder de alarmbellen. En als je ondanks dat toch de grens overschrijdt, heb je van de vorige keer toch wat dingen geleerd om wat sneller uit die toestand te komen. Vallen en opstaan …
Qua burnout: absoluut!
Nummer zag ik in 2014 helemaal niet aankomen. Mijn huidige man overigens wel. Ik verklaarde iedereen voor gek. Ook daar een eerste mislukte reintegratie gehad overigens, mede door wanbeleid toenmalige leidinggevende. Bedrijfsarts heeft uiteindelijk de manager op het matje geroepen. Ook een jaar uit de running geweest met een tergend langzaam herstel.
Bijna nummer 2 was 2 a 2,5 jaar later toen ons bedrijfsonderdeel werd verkocht en ik 4 a 5 uur per dag in de auto moest zitten om naar het werk te komen en terug. Toen besloten dat het allemaal aan de financiele dienstverlening lag en 2 jaar iets heel anders gaan doen; massagetherapeut met praktijk aan huis. Eindelijk mijn hart gaan volgen, geen prestatiedruk en drang meer, 2 fijne jaren. Wel er deeltijd wat bij blijven werken omdat ik niet alleen maar thuis wilde werken. Maar toen kwam de bypas en de complicaties in 2020, waarbij masseren en massagetherapie lichamelijk niet meer konden. Weer terug de financiële dienstverlening in.
En eigenlijk, ligt het altijd wel op de loer. Ik heb echt super begeleiding gehad bij mijn eerste werkgever met die burnout. Alles wat nodig was werd zonder problemen betaalt. Maar dat karakter is en blijft je karakter. Na een aantal jaar verval je toch weer terug in oude gewoontes. En achteraf, voor covid, was ik daar misschien toch ook wel weer naar op weg (veel overwerken per week, weinig pauzes, last van de achterstanden de werkdruk en de voorraden, etc) De aard van het beestje weet ik niet goed te veranderen. In een ideale wereld heb ik een baan zonder prestatiedruk en werkdruk en targets. Nu heb ik dat hier ook niet echt; maar net als net herstel, het is en blijft de druk die je jezelf oplegd🙈
Tot zover de burnout historie dan maar.
Nu ik dat zo opschrijf denk ik wel: Hoeveel kan een mense hebben? Jaar in jaar uit. 2013 veel zenuwslopende borstkanker onderzoeken, goed afgelopen, maar voor mijn leeftijd al lang onder controle. 2014 burnout. Mede daardoor, de werksfeer, de werkcultuur, mijn ex, overlijdens, etc. Gewoon alles bij elkaar. Herstel 2015/begin 2016, als in 100% beter gemeld, maar nog niet hersteld. Volledig hersteld medio 2016. Bedrijfsonderdeel verkocht, waardoor 1,5 jaar lang 8 uur werken met 5 uur reistijd per dag. Ik was gesloopt, niet te doen.
2018 rust....2019 rust, tot aan de bypass sep 2019. 2 jaar ziek, waarvan 1 jaar vrijwel volledig ziekgemeld met veel complicaties. Hersteloperatie waar 3 dingen werden gevonden en hersteld voor de prijs van 1. Na dat jaar bij mijn huidige werkgever beland, maar eigenlijk te vroeg (beter uit dienst gegaan na de operaties, terwijl ik eigenlijk ziek was, maar ik was het allemaal zo zat, dus moest wel weer gaan werken). Loop van 2022 steeds minder last van de bypass, werd eindelijk wat leefbaar > HALLO CORONA en Hallo Long-Covid! 🤦♀️🤦♀️🤦♀️
Ik moet dan altijd denken aan die tekst van die reclame van de ouderenmishandeling; het houdt niet op, niet vanzelf🙈
En dat kwam er misschien, in die weken na het reintegreren, ook allemaal even uit: al die emotionele labiliteit😂
Gelukkig bestaan dit soort werkgevers wel, maar ik heb er lang naar gezocht, van mijn 18e tot mijn 38e dan maar🥳
Eh, nou ... als ik het zo lees, kan jij in elk geval een hoop hebben.
Volkomen begrijpelijk dat je op een gegeven moment op een punt uitkomt dat je het even niet meer kan hebben. Die slogan, oh-oh, de hersens maken soms toch echt aparte connecties. :-D
Nou moet ik weer denken aan het lied 'What doesn't kill you makes you stronger'. Alleen valt die bij mij twee kanten op. Met een bepaalde gemoedstoestand word ik van die uitspraak vooral agressief. :-)
Ik hoop echt dat 2023 dan het jaar wordt waarin je in rustiger vaarwater komt. En dat karakter dat niet meewerkt, ik denk inderdaad dat dat een ding blijft, maar dat je echt nog steeds kunt leren hoe je dat kunt inpassen zonder er telkens mee in conflict te komen. Is misschien zelfs een groot deel van de inhoud van het leven? Alleen wel zo fijn als het ook weleens blijvende positieve dingen oplevert. :-S
Teveel 🙈
Goed gesprek bedrijfsarts gehad vandaag. Baalt ook dat het zo gelopen is van het werk uit. Deze terugval had echt voorkomen kunnen worden.
Hij is wel bang dat ik mijn vertrouwen in mijn kunnen ga verliezen, dus afgesproken dat ik wel weer wat op ga pakken en zo proberen vooral vertrouwen op te bouwen. Maar heel anders dit keer. Eerst mijn eigen mailboxen en weer alles bijlezen, ordenen, etc. Starten met 3 dagen van 15 minuten. Als dat 2 weken goed gaat dan 15 minuten per werkdag erbij. Pas als alles en beetje bij is en ik eraan toe ben, dan misschien eens meekijken met een collega hoe alles ook alweer werkt en daarna weer verder zien.
De speciale behandeling kende hij zelf niet, maar hij is wel heel benieuwd naar mijn bevindingen en zou er zelf ook wat verder onderzoek naar doen.
Wat fijn dat je een goed gesprek heb gehad met de bedrijfsarts. Balen dat de terugslag erg heftig is. Hopelijk gaat de nieuwe manier van starten met werk beter werken.
De bedrijfsarts is in ieder geval wel heel erg op mijn hand en daar prijs ik mezelf wel erg gelukkig mee!
Het valt en staat toch met het werk, maar dat is o.a. bij jou geloof ik helaas ook niet anders.
Ik miste je al een tijdje hier 😉 Hoe gaat het nu bij/met jou?
Ha Wendy,
Ik reageer even in een nieuw bericht helemaal onderaan, want het wordt zo onleesbaar met die steeds smaller wordende reactie-op-reactieberichten. 🤓
Dank je wel voor de uitnodiging om er zo naar te kijken, Sami! Onverwacht, om uit te zoomen van de kleinere bekommernissen en er met wat afstand naar te kijken…
Dus, hoe zit ik erbij… Ruim 9 maanden na corona infectie is het tweede kerstdag en heb ik alle uitnodigingen van lieve vrienden afgeslagen. Ik blijf vandaag de hele dag in bed met een wazig hoofd, vermoeidheid en spierpijnen, omdat ik gisteren wèl uitgebreid en gezellig gekookt en getafeld heb. Ik blijf waarschijnlijk de komende week vooral binnen, net als de afgelopen weken, omdat ik nog wat werk te doen heb en dat bij mij niet samengaat met fysieke activiteit. Misschien lukt een kort fietstochtje of zelfs wandeling in een park nog wel.
Ik snap eindelijk een beetje wat mijn lijf nodig heeft aan rust, en hoe ik daarbij mijn gemoed ook positief kan houden. Ik monitor alles wat ik kan — hartslag, slaap, werktijd, symptomen en zo verder— en weet zo inmiddels wanneer ik moet ingrijpen door ‘agressief rusten’ (elke anderhalf uur 15-30 minuten plat, geen licht of geluid), in plaats van wat minder geregeld liggen lezen of puzzelen bij wijze van rust. Ik heb daarnaast voor de meeste symptomen een strategie, of het nu supplementen, medicatie, pijnstillers, massages of afspraken afzeggen is.
Alsof je ambities en verlangens zich (ten langen leste) ook aanpassen aan je vermogens: ik vind het nu wel even prima, al die rust. Alles wat overbodig of onecht of oneigenlijk voelde is uit mijn leven gesnoeid. Keuzes van wat ik doe, wie ik spreek, waar ik me druk om maak zijn steeds bewuster. Ik kan een of twee keer per week mensen zien, een of twee keer per week naar buiten, en ik kan mijn werk vanuit huis doen. Het is een in de tijd uiteen getrokken versie van mijn vroegere fijn-drukke leven. Uit elkaar getrokken als het is, het is tenminste weer een leven!
De eerste maanden post-covid waren de hel, met het kansloze gevecht tegen de afwezigheid van alles buiten, de onmogelijkheid van contact met andere mensen, de dreiging van permanent verlies van werk en alle andere dingen waar ik ooit energie van kreeg, de verlammende angst voor hoe alles zich ten slechte zou kunnen ontwikkelen, de frustratie over het negeren, het onbegrip en het onvermogen van artsen, collega’s, vrienden en familie om zich te verhouden tot wat er met me gebeurde.
Godzijdank is die hel grotendeels voorbij. Misschien word ik niet meer de oude— er is wel zicht op een nieuwe ik die op een andere manier plezier in het leven heeft.
Hoe zit ik erbij, dus? Verdrietig om die ziekte die nog echt niet weg is en mijn verloren leven. Kalm omdat ik eraan gewend ben geraakt om te gaan met die ziekte en het verlies heus stilletjes steeds minder wordt. En blij omdat er linksom of rechtsom nog een wereld te winnen is.
Dag ECB,
Mooi om te lezen hoe het tot nu toe bij jou is verlopen. Ontroerend. Ik word er heel stil van. Hopelijk verbetert het bij jou toch nog zodanig dat je niet meer dagelijks ingrepen hoeft te maken. Ik denk echt dat dat nog zal komen.
Over dat fysieke probleem: nadat ik een en ander las over energie, vroeg ik me af of dingen als spierpijn en energiegebrek bij bewegen, misschien te maken hebben met het feit dat voor langduriger energieverbruik de spiercellen worden omgezet naar energie. Het zal me niet verbazen als blijkt dat bij postcovid de energieproductie voor cognitieve activiteiten daardoor ten koste gaat van spierweefsel en zo klachten veroorzaakt. Heb het gevoel dat het lichaam dat doet, omdat het niet meer op de normale manier energie produceert voor hersenactiviteit (noradrenaline). Maar deze gedachte is nergens op gebaseerd - alleen op mijn gevoel. :-)
Over het noodgedwongen moeten maken van andere keuzes: dat is iets dat ik voor mijzelf als iets waardevols zie. Het is zoveel makkelijker geworden om onderscheid te maken in wat of in wie ik mijn energie steek.
Over het ‘agressief rusten’: naarmate ik meer herstelde, merkte ik dat daarin het verschil zit. Als je herstelfunctie steeds beter werkt, kun je je meer én diepere pieken en dalen permitteren, omdat je energieniveau makkelijker ‘terugveert’ naar het niveau waarop je nog ‘effectief’ functioneert en je jezelf niet teveel overbelast.
Het blijft echter aftasten. Als je op een gegeven moment ineens dagenlang energie vasthoudt zonder dalen, dan voelt het alsof allerlei maatregelen overboord kunnen. Maar het kan zijn dat je wat later toch weer een grens tegenkomt. Dan moet je wederom constateren dat het tijd is om af te remmen. Ik denk dat iedereen die postcovid meemaakt straks de titel verdient van Expert aanpassingsvermogen . Oef …
Wat je overigens aangeeft over de zich aanpassende ambities en verlangens; dat is denk ik wat je als mens wel moet doen om te overleven. Kijken naar de ruimte die binnen beperkingen nog wel bruikbaar is, of iets verzinnen om die ruimte op te rekken, zodat er nét iets meer uit te halen is dan in eerste instantie mogelijk leek.
Bijzonder ook om bij jou te zien hoe een soort van rouwproces heeft plaatsgevonden. Volgens mij is dat precies waar Wendy nu zit …
Groet, Sami
Ha Sami,
Dank je wel voor je aardige reactie! Ik had al een antwoord geschreven en net voor ik op ‘opslaan’ wilde drukken was mijn batterij dood…(van de telefoon dus 🤓) …
Met mij gaat het intussen weer een beetje beter. Dit jaar was ik voor het eerst blij dat de feestdagen voorbij waren — al dat feestelijke eten, drinken en praten met anderen die weer even tijd over hadden werd me wat veel, en al mijn behulpzame routines vielen te vaak weg…
Ik kom nog steeds weinig buiten, maar kan vanuit huis al mijn werktaken uitvoeren als ik genoeg rustpauzes inlas. Mijn werk is akkoord met thuiswerk als functionele aanpassing — ik ben nu uit de ziektewet, na 9 maanden! Enorme opluchting. Als ik een terugval krijg en me toch weer ziek moet melden betekent dat tenminste niet dat ik inkomen verlies. Het betekent ook dat ik me nu weer voorzichtig durf te richten op oefenen/opbouw van fysieke inspanning.
Over die spieren: ik heb niet het gevoel dat die atrofiëren (of tenminste: niet extra door corona, bovenop het weinig kunnen bewegen). Ik merk daarin een balans: ik kan elke dag evenveel bewegen, het wordt niet moeilijker of minder, ongeacht de pijn. Daarom denk ik dat die pijnen iets anders zijn, zoals snellere verzuring, of zenuwpijnen (misschien zijn de zenuwen aangetast en is dat de pijn, net als bij fybromyalgie— maar dan lijkt het weer gek dat de pijn niet continu of voorspelbaar is). Als ik geen vit D slik krijg ik er spiertrekkingen bovenop, ‘s nachts in bed. Enige wat dan helpt is CBD spiercreme en pijnstillers… Ik denk dus niet dat de spiercellen zelf worden omgezet in extra energie, maar dat het allemaal een reactie is op een tekort / aantasting in één of ander metabolisch proces, waar cellen die veel energie gebruiken (zoals in hersenen, zenuwen en spieren) sterk op reageren.
Hoe is het met jou, inmiddels? Is de griep-verbetering bestendig?
Groet!
E.
Dag ECB,
Ja, haha, als je het in deze tijden over batterijen en energie hebt, kan het net zo goed over je lijf gaan als over technologie. Batterij opladen, energieplafond, duurzame energie, de prijs van energie … tis wat. 🥳
Die decembermaand is gewoon heftig, hier was ook de routine kwijt. Die feestdagen vroegen meer, of andere, compensatie dan een keer een extra sociale activiteit met een iemand of een paar mensen. In mijn geval had ik ook vakantie, waardoor de routine ook anders was. Kreeg er een chaotisch gevoel door.
Wat goed dat die ziektewetdruk nu weg is! Levert het dan sowieso al merkbaar energie op, doordat die zorg nu wegvalt?
Die cognitieve verandering na het herstel van de griep lijkt blijvend. Vind het bizar. Het voelt als een keerpunt. Ik merk wel dat ik nu extra gemotiveerd ben om actief te bewaken dat ik niet teveel doe. Ik wil dit absoluut niet kwijt. Heb van de week allerlei dingen afgezegd en rust gepakt, zodra ik merkte dat mijn waarschuwingsklachten begonnen op te spelen.
Achteraf vraag ik me overigens af of misschien nog andere dingen dan die griep zelf het verschil hebben gemaakt. Ik had bijvoorbeeld de week ervoor de menstruatie, en die heeft sinds een paar maanden sowieso invloed op mijn klachten. Daarnaast was ik, door die krankzinnige hartslag tijdens en rondom de griep, gestopt met het ‘s morgens voor opbouw meer bewegingsoefeningen doen. Ook was het dus vakantie, waardoor ik zowat niks meer moest (op de feestdagen na) en het heel rustig had.
Wel bijzonder: gisteren meldde de watch dat mijn gemiddelde wandelhartslag is gedaald. En heel maf: ik was gisteren naar beneden gegaan, maar was iets vergeten. Ben meteen terug naar boven gegaan, pakte wat ik nodig had én ging meteen weer naar beneden. Vervolgens direct doorgegaan met wat ik wilde doen. En ineens dacht ik: ‘Hé, hoe kan dit en hoezo slaat mijn hartslag niet op hol?’ Wilde het meteen nog eens doen om te kijken of dat goed zou gaan, maar heb dat maar gelaten (rem AAN).
‘s Avonds echter wel weer wat druk op de borst en sneller een hogere hartslag. Maar iets met de energieaanmaak is echt veranderd. En ik heb nu regelmatig last van een chaotisch gevoel en kom niet lekker op gang. Voelt alsof ik niet meer weet waar ik moet beginnen. En ondanks dat voel ik me toch mezelf, heel apart.
Groet, Sami
Hoi Sami,
Hoe zit ik er bij; vandaag voor de derde keer positief getest op Corona. (1ste x nov’21 / LongCOVID/ 2de x jan’22) En dit net nadat ik 3 dagen geleden de revalidatie bij de fysio had afgesloten. Het ging goed met me, en een langzaam stijgende lijn vanaf september dit jaar. Eindelijk kon ik de prikkels van grote groepen (met oordoppen) een beetje aan, en begon mijn leven zich wat meer op normaal te lijken. Maar met dat normaal, uiteraard een groter risico om besmet te worden. Tja, als je op bezoek bij een vriendin gaat, en deze niet verteld dat ze verkouden is, op het werk collega’s met een neusverkoudheid niet een zelftest afnemen omdat het maar een simpele verkoudheid is en je er niet erg ziek van wordt volgens hen. Ik snap het wel dat er zo gedacht wordt, want Corona stelt vandaag de dag niet zo veel voor. Wel wordt er even vergeten dat het voor PostCovid ‘patiënten ‘ wel degelijk gevolgen heeft; ik merk mijn energie pijl is behoorlijk gezakt, moet weer 2x per dag naar bed omdat ik het anders niet red; een week geleden kon ik het bijna alle dagen zonder rust af. Overprikkeling is weer wat erger, ik merk het met lezen en geluid wat gevoeliger; thuis had ik nergens meer last van en nu dus weer wat erger. Herstel duurt dus weer langer.
Maar ik heb geleerd; normaal zou ik volgende week weer vol aan het werk gaan, maar dit zal nog even moeten wachten. Eerst eens voorzichtig kijken hoe ik hier uit kom. Alles met beleid en heel rustig aan, dan komt het vast wel goed.
Wat vervelend Esther! Zit momenteel zelf ook in een flinke terugval. Je geeft zelf inderdaad al het beste advies, alles met beleid en rust doen. Maar weet in ieder geval dat je niet alleen bent!
Dag Esther,
Verontrustend gevoel geeft dat, een nieuwe coronabesmetting of ziek worden in het algemeen, terwijl je net het gevoel had dat je de goede kant opging.
Wat je beschrijft over mensen die geen rekening houden met wat corona betekent voor degenen op wie het wél langdurig impact heeft, vind ik een ingewikkeld probleem. Doordat er al een hele tijd geen maatregelen meer zijn, is een nieuwe besmetting volgens mij onontkoombaar geworden.
Zelf heb ik het al een tijd geleden naast me neer gelegd dat het onvermijdelijk is. Heb overwogen om zo’n medisch mondmasker te gebruiken op plekken waar veel mensen zijn, maar volgens mij kom je er niet met alleen een mondmasker.
De enige plek waar ik zie dat mensen nog thuisblijven na een positieve test, is op mijn werk. Leerkrachten die positief testen blijven een paar dagen thuis. Ik werk op meerdere scholen en al maanden is het alsof op elke school per week één tot drie collega’s afwezig zijn omdat ze positief zijn getest. Het lijkt eindeloos rond te gaan. Sinds de griepepidemie is het helemaal een slagveld met afwezigen.
Een ander ding bij dit probleem, is dat ziek worden niet per se betekent dat je er een langdurige terugslag van krijgt. In de afgelopen anderhalf jaar dat ik met postcovid zit, heb ik meerdere malen infecties opgelopen, ook corona - waarschijnlijk omikron. Telkens werden de klachten tijdens zo’n infectie (veel) erger of kreeg ik nieuwe klachten die ik eerder niet had. Ook kwamen soms klachten terug die al een tijd weg waren.
Vaak leek het echter alsof ik, na herstel van zo’n infectie, juist nét iets beter eruitkwam, in elk geval qua ‘cognitieve helderheid’. Tot nu toe heb ik geen langdurige terugvallen gehad, ik denk maximaal een week of twee? Ik weet niet of dat beter eruitkomen het gevolg is van iets wat zo’n infectie doet met het immuunsysteem, of dat het komt doordat je bij ziekte vanzelf rustiger aan gaat doen. Bij mij is rustiger aan doen (zonder passief te worden, dus wel licht in beweging blijven), eigenlijk altijd nog het effectiefst geweest voor herstel van postcovid. Zoveel mogelijk voorkomen dat het lichaam nog meer in een stresstoestand komt.
Nu ik na het herstel van die griep van laatst, me echt aanzienlijk beter voel dan daarvoor (zie bericht dat ik gister schreef, na jouw bericht in deze draad), vraag ik me zelfs af of ik nu juist baat heb bij het oplopen van infecties. Maar ik zit volgens mij al best ver in het herstelproces: mijn lijf lijkt al een tijdje normaler te herstellen van stressreacties. Behalve dan rond de menstruatie en tijdens zo’n infectie: dan lijkt de boel tegenwoordig op hol te slaan.
Maar ik heb op dit forum ook gelezen dat het bij sommigen wel degelijk langdurig verergering van klachten heeft opgeleverd. Ik vraag me af of dat samenhangt met hoever iemand zit in het herstel van postcovid.
Doe rustig aan inderdaad en neem het met de dag als het minder gaat. Je weet gewoon vooraf niet wat het met je gaat doen. Het kan zijn dat je er juist beter uitkomt. Ik hoop dat dat bij jou ook het geval zal zijn!
Sterkte, Sami
Dag allemaal,
Bij deze nog bedankt voor jullie reacties! Ik kreeg het helaas niet voor elkaar om eerder te reageren. Ik reageer straks nog op jullie berichten, die maakten bij mij van alles los …
Eerst even een toelichting op de afgelopen anderhalve week nadat ik deze topic startte. Het is alsof er cognitief en qua energie iets bij mij is veranderd na die griep. Vorige week voelde ik me mentaal een jojo.
Had eerst een paar dagen zo’n ‘pré-burnoutgevoel’. Dat je hoofd overvol voelt en dat je weet dat er nog maar een paar prikkels in passen, omdat je op een kantelpunt staat richting totale instorting. Merkte toen ook hoe anders dat voelt dan het postcovid-energieprobleem. Daarbij heb je juist ruimte in je hoofd en wil je prikkels opzoeken. Ik bedacht toen dat een burnoutgevoel misschien wel goed is voor postcovid, omdat het maakt dat je geen zin hebt in prikkels. Dat voelt wezenlijk anders dan zin hebben om dingen te doen maar jezelf daarin moeten afremmen omdat je weet dat je lichaam stom reageert op prikkels …
Met de kerstdagen twijfelde ik vooraf of de familiebijeenkomsten niet de overloopdruppel zouden worden, maar gelukkig verliepen beide dagen in een kleine, vertrouwde, ongedwongen setting met weinig poespas. Achteraf voelden die bijeenkomsten juist goed, doordat ze het, toch best wel, fijne gevoel van verbinding gaven.
Daarna een paar dagen heel rustig aan gedaan, waarna het onrustige gevoel van, zeg maar, latente overspanning verdween. En toen merkte ik ineens dat ik me cognitief anders voelde. Mijn hoofd en de snelheid van denken voelen als vanouds. Ik ben er eigenlijk van in de war. Snap niet wat er gebeurd is. Het lijkt nu qua cognitie alsof alleen mijn geheugen nog het enige struikelblok is.
Het rare is alleen dat ik wel een soort mentale sloomheid over me heb gekregen: alsof een soort neiging tot reactiviteit/gedrevenheid is verdwenen en is vervangen met een gevoel van berusting. Het is echt onwennig. Zit je maandenlang jezelf te dwingen prikkels te doseren of te vermijden; valt ineens die behoefte aan prikkels weg en voel je rust en ruimte in plaats van beperking.
Volgens mij kom ik nu superwazig over. Weet ook niet of iemand zich iets kan voorstellen bij wat ik bedoel, maar goed. :-) Het zal overigens ook uitmaken dat ik nu vakantie heb van het werk, dus volgende week maar zien hoe het dan gaat. Menstruatie komt er ook weer aan en inmiddels weet ik dat die als een soort katalysator werkt voor het jojo-gevoel van de afgelopen maanden.
Groet, Sami
Hoe zit ik erbij. Na een heftige tijd toch besloten om weer te starten met fysiotherapie. Ik zag er erg tegenop maar wilde het graag proberen omdat ik over deze fysiotherapeut hele goede verhalen heb gelezen. Nu blijkt dat dit een goede keuze is geweest.ik ben de controle kwijt over mijn lichaam. Ademhalen kost mij al 75 % van mijn energie. Ook met werk loopt het niet soepel. Gelukkig goede mensen achter mij die mij helpen. Fysiotherapeut, ergotherapeut en praktijk ondersteuning. Verder een goede bedrijfsarts. Ik begin nu pas weer wat vertrouwen in mijn lichaam te krijgen. Maar wat een gevecht is dit en bizar dat je niet de baas bent over mijn eigen lichaam.
Dag Patje,
Het is nu 3 jaar geleden sinds dat coronavirus verscheen en volgens mij is het al zo’n 2,5 jaar bekend dat teveel inspanning en stress funest is voor herstel van long covid. Als ik dan op dit forum lees dat mensen nog steeds tegen allerlei muren oplopen, doordat anderen van wie zij afhankelijk zijn, dat nog steeds niet inzien, vind ik dat echt erg. Al die onnodige ellende die dat met zich meebrengt, die bovendien ten koste gaat van het herstel ...
Over dat je je lichaam niet onder controle hebt en dat je energie teveel uitgaat naar de ademhaling: dat is precies het probleem van long covid. Normaal hoefde je helemaal niet bezig te zijn met je ademhaling, want die werd altijd vanzelf aangestuurd door het autonome zenuwstelsel (vandaar ook die naam ‘autonoom’).
Pas toen dat wegviel realiseerde ik me hoe afhankelijk je daar eigenlijk van bent. Echt zo’n vanzelfsprekend iets, dat ineens helemaal niet vanzelfsprekend blijkt te zijn …
Ik heb zelf alleen fysio als hulp gehad bij het herstel (naast informatie via internet). Bij het zoeken naar een fysio heb ik eigenlijk alleen gezocht naar de dichtstbijzijnde met covidrevalidatie. Achteraf blijkt zij dus een hele goede en dat dat evenmin vanzelfsprekend is. Wat goed was aan haar, is dat ze benadrukte dat het herstel heel langzaam zou gaan en dat ik tijdens en na oefeningen moest opletten welke veranderingen ik in mijn lijf voelde. Als ik klachten ook maar een beetje voelde toenemen, was dat een teken dat het teveel inspanning was. Zo kon ik op een gegeven moment klachtenverergering voorkomen en konden de oefeningen beetje bij beetje worden verzwaard.
Na een paar weken merkte ik dat bij een bepaalde intensiviteit, mijn ademhaling zich weer vanzelf afstemde op die inspanning (diepere buikademhaling). Dat was echt het begin naar verder herstel. Ik merkte toen ook hoe de ademhaling bij dingen als traplopen, bukken, tillen, opstaan van de bank, vanzelf meewerkte om dat makkelijker te laten verlopen. Wát een verschil als je niet bewust meer bezig hoeft te zijn met ademhalen, doordat die gewoon vanzelf aanslaat en je niet meer vastloopt bij alles wat je doet.
Gaat voor jou vast ook goedkomen!
Groet, Sami
Hoi sami
Bedankt voor je bericht.
Ik snap het ook niet dat mensen je het zo moeilijk maken. Maar ik kan er weinig aan veranderen. Maar het kost wel onnodige energie.
Ik merk nu echt bij de fysio dat het klopt wat je schrijft. Ik merk dat ik de weg heb gevonden maar ik ben er nog niet.
In rust is het makkelijk toe te passen maar met activiteiten is het lastig. Wat ik vooral lastig vind is twee dingen tegelijk te doen. Zoals ademhalen en oefeningen.
Ik geloof er nu ook in dat het goed gaat komen maar zal zijn tijd nodig hebben.
Ha Wendy,
Wat ik niet goed snap aan het reïntegreren op het werk, is waarom ze die tijdsbestekken van zoveel keer zoveel kwartier etc., en de te vervullen taken vooraf bepalen. Volgens mij werkt het beter om jezelf, en de klachten, als uitgangspunt te nemen. Dus dat je ergens mee begint waarvan je op dat moment verwacht dat je hersens eraan meewerken en dat je dat doet zo lang, of zo kort, dat je er geen klachten van krijgt. Of kan je zelf bepalen of je dat kwartier eventueel verdeelt over de dag en op welk momenten je werkt?
Groet, Sami
PS Ik bedoel: stel dat je na twee minuten al merkt dat je lijf ietwat tegensputtert, dan lijkt het mij essentieel om dan te stoppen en de boel te laten kalmeren in plaats van dat kwartier per se aan een stuk vol te maken …
Nou inderdaad zeg,
Hier van de bedrijfsarts ook advies gekregen om te starten met 1 uur per dag max 2 uur in de week, maar vervolgens kon dat volgens de bedrijfsarts wel twee wekelijks met een uur worden opgeschroefd. Ik hield het nog geen half uur vol per dag in een week. En dat werd met de week minder. Heb mijn best gedaan om toch iedere week maar met een collega af te spreken. En ik mag me gelukkig prijzen dat hij aan mij zag wanneer ik het niet meer trok.
Nu gelukkig afgesproken met leidinggevende iedere week even een contactmoment met collega van max een uur, maar wetende dat dit veel minder gaat zijnn (half uur, 15 min). Waarbij ze ook aangaf dat ik moest kijken wat lukte die week. Als het een keer niet lukt is dat ook maar zo.
Dat was zo'n opluchting. Ik weet dat ik al lang ziek ben en ik weet dat het werk weer verwacht dat je ergens gaat opbouwen. Maar het schema van de bedrijfsarts dat voelde als zo'n enorme druk dat je bij voorbaat al de helft van je energie kwijt bent omdat je die druk zo voelt.
groetjes
Marjolein
Hoi Sami,
Ik was te moe gister en ook niet helemaal volledig; ik heb de korte versie aka samenvatting weergegeven 😉 Ik ben in ieder geval wel blij met de uitkomst, nu alleen de uitvoering nog 🙈
De tijd is volledig vrij in te delen. Ik mag zelf weten nu wanneer, hoe laat en hoe ik de pauzes/werktijd indeel. Als ik binnen dat kwartier 10 minuten pauze nodig, omdat het bijvoorbeeld een hele lange mail is, dan werk ik dus 5 minuten. De tijd is dus inclusief de pauzes die ik nodig denk te hebben. Pauzes zijn ook werktijd. Als ik 3 × 5 minuten wil verdelen over de hele dag, dan mag dat ook. Ik krijg nu dus wel alle vrijheid en regie, zoals besproken met de ergo.
Daarnaast blijft gelden...net als mislukte reintegratie 1; bij klachten stoppen en niet verder gaan. Volgende werkdag weer een dag. Maar liever stoppen voor klachten, maar ik mag geen klachten krijgen.
De vorige keer kreeg ik vanaf ongeveer een uur klachten overigens, dus hij laat me er nu wel heel veilig onder zitten.
Werk heeft aangegeven dat ik vooral moet werken wat ik kan en de uren niet vastliggen van de bedrijfsarts en dat het een advies is waar ik, wat hun betreft, gewoon vanaf mag wijken. Dus als ik 4 weken nodig heb om maar een kwartier te werken is het ook goed.
De te vervullen taken zijn mijn eigen voorstel, op basis van het eerdere plan uit november met de ergo. Dit is ook nog aangepast naar nog simpeler en meer eigen regie overigens.
Ik heb aangegeven dat ik een lege mailbox nodig heb voor een opgeruimd hoofd. (Net als een opgeruimd huis). Er is, van wat ik de vorige keer nog snel kon scannen, ontzettend veel veranderd in de afgelopen 7 maanden. Ik heb het nodig om bij te lezen, te ordenen, etc. Mapjes aanmaken, structuur in de chaos brengen, want anders blijft mijn hoofd chaos.
Daarna wil ik zelf met een collega meekijken op kantoor = ook eigen verzoek. En dat is als ik aangeef dat de mail klaar is en ik toe ben aan de volgende stap. Eigenlijk willen ze alleen thuis werken, maar ik heb wat hulp nodig. Bedrijfsarts was het met me eens dat ik dan beter een paar keer kort naast iemand kan zitten en het lezen van instructies e.d.onnodig veel energie kost+ concentratie die ik niet heb.
Daarnaast hebben we best wat nieuwe collega's. Ik ging vorige week koffie drinken op eigen initiatief; er zaten alleen maar mensen die ik niet ken🥴 Dus voor mezelf en de contacten is dit voor mij ook iets wat ik nodig heb, toch even een paar keer kort kantoor.
Hoe we daarna verder gaan is ook volledig op mijn aangeven van wat ik wil en kan doen.
Ik denk dat het op deze wijze, een kans van slagen gaat hebben. Het is in ieder geval helemaal terug naar de basis en voor mij een manier om weer vertrouwen en zelfvertrouwen op te bouwen ook vooral. Dat is eigenlijk het enige waar het de arts op dit moment om gaat, dus hij laat mij nu de koers bepalen voor nu.
Klachten = hoe dan ook stoppen, ook als dat na een minuut is. Klachten blijven leidend.
Als ik jullie verhalen lees vraag ik me af of die bedrijfsartsen doorhebben dat hun voorschriften voor een gevoel van druk zorgen. Zou een hoop schelen als ze meteen duidelijk maken dat de invulling van het opbouwen niet zo strak hoeft te zijn als het overkomt.
Wendy, zoals je het nu beschrijft klinkt het echt heel anders! Lijkt me dat hiermee een hoop spanning wegvalt? Als je met die mails aan de slag gaat, houd er dan trouwens rekening mee dat je waarschijnlijk cognitieve struikelblokken gaat tegenkomen waarvan je nog niet doorhad dat die een probleem zijn …
Ik heb nog steeds het probleem dat dingen gewoon totaal verdwijnen uit mijn geheugen. Het actieve herinneringprobleem van Rutte … Maar daardoor moet ik nu regelmatig terugkijken of terugzoeken wat er ook alweer was. Inmiddels heb ik mijn systeem met mapjes, labels/categorieën, vlaggetjes en vastpinnen, daaraan aangepast, zodat ik daar zo min mogelijk tijd aan kwijt ben. Toch ben ik af en toe nog dingen helemaal kwijt. Heel irritant.
Op zich hebben zowel de bedrijfsarts als mijn leidinggevende dat ook wel gezegd bij de eerste reintegratie poging. Alleen daar loop ik tegen mijn eigen karakter? aan. Heg staat op papier, dus MOET ik dat van mezelf. Beide partijen hebben me nu dus wel echt ingepeperd dat het een advies is en niet meer dan dat en dat mijn klachten leidend/bepalend zijn.
Het geeft absoluut rust. (Die tinnitus is ontzettend vervelend, maar ik begin hem te leren omarmen als graadmeter die heel nuttig kan zijn. Geen stress is namelijk gewoon vrijwel geen last. Het is er op de achtergrond, maar heel ver weg, daar waar het voor consult bedrijfsarts overal bovenuit kwam.
Vooral omdat ik merk dat mijn leidinggevende het nu ook'snapt.' (Ik weet niet voor hoelang, maar het is een begin). De eerste mail naar de collega's dat ik zou reintegreren in december was wel erg positief namelijk en gaf ook een verkeerd beeld. Los van wat er gebeurd is, maar toen die mail me onder ogen kwam las de inhoud toch als: gaat allemaal goed en ze gaat verder waar ze geeindigd is en gaat weer beginnen. Stond er niet letterlijk, maar de boodschap is zo wel overgekomen bij diverse mensen.
De mail afgelopen week naar mijn collega's was er 1 van een heel andere orde. Ik voel me nu dus in ieder geval 'gehoord' en serieus genomen. Collega's snappen met deze mail ook beter dat ik er voorlopig echt nog niet ben en al helemaal niet op mijn oude en eigen niveau.
Lol Sami, daar ben ik maandag al tegenaan gelopen dat Rutte manco. Ik had in die mislukte reintegratie week belangrijke mails in mapjes geplaatst. Ik weet echt niet meer waar en welk mapje, laat staan waar het over ging. Ik heb er inderdaad 'geen actieve herinnering' meer aan 😂. Dat moet ik even anders doen. Misschien dat ik alles wel in een mapje 'na covid' gooi ofzo. Dan weet ik iig dat dit belangrijke dingen zijn van NA langdurig afwezig te zijn geweest.
Dag 1 maandag aka 15 minuten was goed. Eigenlijk is het zo kort dat je denkt; dit is te kort! Ik zou het langer kunnen, maar ik ga dat toch even niet doen nu. Na het zoeken naar de mapjes en de mails, die ik niet meer kon vinden, heb ik het verder gelaten, morgen weer een dag....zonder paniek en gevoel van falen dit keer. Dus dat is goed he🙈
Eerst shiften, weggooien, opruimen en opslaan. Lezen komt later wel. En er een handige modus in vinden voor mezelf ook.
Wat fijn om te lezen dat je veel begrip ervaart van je werk. En voor je collega's het ook duidelijk is. Nu nog zelf de juiste manier zien te vinden wat werkt voor jou.
Wat jij omschrijft is heel herkenbaar. Wat op papier staat dat moet zo werkt het ook in mijn hoofd.
Ik merk ook wel dat stress veel doet met jezelf maar dat heb je helaas niet altijd in de hand.
Succes met je mapjes en mailtjes alles op zijn tijd.
Bij mij zit het heel anders met begrip vanuit mijn werk. Maar gelukkig heb ik daar hulp bij maar kost toch veel energie.
Hoi sami
Bedrijfsarts is hier het probleem niet. Het probleem bij mij is mijn werkgever waar niemand invloed op heeft. Maar gelukkig hulp daarmee. Ik hoop de komende weken op duidelijkheid.
Wel fijn dat jullie begrijpen wat je meemaakt. Begrip is soms ver te zoeken.
Hoi Sami,
In ben op 1 december 2020 in het ziekenhuis beland met covid. Een dag voor kerst mocht ik naar huis met zuurstof e.d.
Vanaf januari 2022 ging het langzaam vooruit in juni 2022 weer begonnen met werk.
Dat ging eigenlijk steeds beter en breidde steeds meer uit.
Tot afgelopen oktober een enorme terugval gehad dat leverde enorme mentale problemen op en weer terug naar het begin van de longcovid.
Minimaal 2x keer slapen overdag veel last van prikkels enz. Veel onbegrip bij werkgever en vrienden
De laatste 2 weken heb ik het gevoel stapje voor stapje weer wat op te krabbelen. Na ruim 2 jaar heb ik nog steeds veel moeite om op "goede dagen" energie goed te verdelen heb regelmatig het gevoel weer verslagen te zijn door mijn lichaam constante 2strijd tussen hoofd en de rest van mn lichaam...
Vorige week is mn ssri medicatie verhoogd hopelijk werkt dat ook mee naar (gedeeltelijk herstel)
Groeten Rudi
Dag Rudi,
Wat een domper die terugval.
Enorm zuur dat je dan mentaal eigenlijk je handen vol had met het verwerken van die terugval en het daarmee omgaan, maar daarbovenop ook nog allerlei onbegrip te verwerken kreeg …
Heb je enig idee waardoor je die terugval kreeg? Was er een duidelijke aanleiding? Het lijkt me wel hoopgevend dat je je daarvoor wel een tijd beter hebt gevoeld. Dan weet je in elk geval dat die mogelijkheid er nog is. Of voelt dat niet zo? En wat heeft er de vorige keer voor gezorgd dat je je weer beter bent gaan voelen? Ook de SSRI?
Dat opkrabbelen, het verslagen gevoel en die tweestrijd … Er gaat een hoop energie in zitten om jezelf gaande te houden, maar daar wil je eigenlijk helemaal niet mee bezig zijn. Al die energie wil je in allerlei andere dingen kunnen steken ... En als je dan de balans kwijt bent, mag je jezelf eerst weer bijeenrapen voordat je terug kunt naar een werkend spoor. Maar dat spoor moet je dan óók eerst weer terugvinden. Het is wat. (Hmpf, ik zit zelf momenteel ergens tussen zelfmedelijden hebben en positief blijven in.)
Bij een ander onderwerp had iemand het over onrust. Eigenlijk dekt dat bij mij de lading van hoe ik me nu voel. Fysiek en cognitief (op mijn geheugen na) gaat het best wel goed met me. De laatste weken was ik mentaal echter heel chaotisch. Heb dit niet eerder gehad. Ik wist ineens niet goed meer wat ik nog wel en niet kon doen zonder problemen te krijgen. Het klinkt alsof jij met eenzelfde worsteling zit.
Inmiddels heb ik voor mezelf (weer) duidelijk wat bij mij prioriteit moet hebben. Het is vrij simpel: onafhankelijk van of ik me goed of slecht voel, moet ik er ‘alleen’ voor zorgen dat mijn ademhaling niet te hoog wordt. Dat lukt me alleen door regelmatig tijd te nemen voor niks doen, of eigenlijk … tijd te nemen voor mezelf. En voor mij is het belangrijk om de dag te beginnen met een paar minuten een ademhalingsoefening en er de rest van de dag voor te zorgen dat ik regelmatig licht beweeg. Alles wat ik verder doe, moet ik daarin inpassen in plaats van andersom …
Alleen vergeet ik dat steeds zodra ik me goed voel. Vervolgens gaat het dan weer fout. Maar goed; opnieuw herpakken en terug naar een weg om hieruit te komen.
Groet, Sami
Hoe zit ik erbij; mijn reactie ergens bovenaan was de terugval. Een terugval die, naar mijn idee, toch wel behoorlijk heftig en zwaar is geweest, maar ook lang. Eigenlijk gewoon bijna terug bij af voor 6 weken. Daar kwam de mentale klap van die terugval ook bij. Ik heb echt even moeten verwerken.
De update: 2 maanden later.
Ik heb het nodig gehad deze terugval. Nodig om te stoppen met vechten. Nodig om te stoppen met kijken naar wie ik voor covid was en daar perse naar terug te willen. Een rouwproces, wat helpt in het proces van accepteren, met vallen en opstaan. Maakt dat ik anders tegen bepaalde dingen aan ben gaan kijken, maar ook dingen nu anders doe. Mijn overdreven verantwoordelijkheidsgevoel en plichtsgetrouw handelen, zijn nu vooral naar en voor mezelf. Niet meer naar collega's, werkgever, vrienden, kennissen, familie, etc.
Toen ik ergens de laatste week van januari begon met reintegreren, had dit voor de bedrijfsarts vooral als doel mijn zelfvertrouwen en zekerheid weer langzaam terug te vinden. De klap van de mislukte reintegratie was dusdanig groot, dat dit inderdaad was weggeslagen. Om de dag een kwartiertje, mails. Niets meer, niets minder. Ook geen druk meer van mezelf om perse het systeem weer te moeten kunnen en 'werk' op te pakken. De eerste weken was ik nog niet op het punt van voor de terugval, maar ik was toch blij weer even iets anders te kunnen doen dan mediteren, rusten, liggen, yoga, naar de vogels kijken, tekenen, wandelen en weer rusten en doseren.
So far so good! Een kwartier werd een half uur. Een half uur 3 kwartier en deze week een uur. Ik kan dat uur werken op het tijdstip dat ik wil, verdelen hoe ik wil, pauze nemen zolang ik nodig heb. Vanuit de vrijheid en zelfregie heb ik zelf weer even in het systeem gesnuffeld. Zonder de druk van het moeten kunnen en presteren, wist ik het opeens weer. En dat was genoeg! Voor de terugval had ik gaan 'werken'. Nu niet. Ik heb de overwinning van en op mezelf gevierd, door daarna mezelf een pauze te geven en daarop volgende einde werkdag. Want cognitief hakt het erin.
Een paar weken geleden begonnen met een speciale behandeling dit lijkt aan te slaan. Iig voor de tinnitis en mijn hoofdpijn. De tinnitus is voor het eerst vrijwel helemaal verdwenen. Niet op de achtergrond, maar weg. Gewoon weg. Iets wat ik na 8 maanden niet meer had verwacht. Geen ruismaskeerders meer nodig, slapen in absolute stilte. Ik slaap veel beter, kom weer tot rust, val weer makkelijker in slaap De hoofdpijn is heel erg veel minder. De laatste dagen lijken mijn energielevels iets beter te gaan, maar dat is ook tevens mijn valkuil. Voor het eerst in 8 maanden kan ik weer naar muziek luisteren, die ik niet meer kon verdragen. Rammstein...hoogste fan, maar het ging niet meer. Iemand zei vorige week: placebo effect! Ja en? Wat kan mij het schelen wat en hoe het werkt; ieder stapje vooruit is er 1 en dit lijkt effect te hebben op bepaalde dingen. Who cares!
Gesprek met de bedrijfsarts was goed. Op deze wijze doorgaan en opbouw van een kwartier, mits klachtvrij en mits het gaat. Geen opbouw in complexiteit van werk en taken, voorlopig absoluut niet.
Fysieke klachten zijn nu nog minimaal. Restant hoofdpijn en als ik toch teveel doe de bekende beenpijn/stijfheid. Mijn hartslag is weer naar normaal, wat normaal was van voor covid. Grootste restant is nu de cognitieve ellende, maar ook dat lijkt beter te gaan. Vooral de concentratie en het geheugen zijn nog een groot probleem.
We zijn weer voor het eerst uit eten geweest samen. Dat hadden we nodig.
Ik ben weer opgekrabbeld en kan nu, 2 maanden later, misschien wel zeggen dat het nu iets beter gaat dan voor de terugval. Niet zozeer omdat ik heel veel meer kan en hersteld ben, wel omdat die terugval zo'n harde leerschool is geweest, dat ik er nu anders in sta. Ik doe nu, waarvan ik dacht dat ik dat de eerste maanden al deed. Ik ben blij met ieder klein stapje, zonder meteen weer harder en verder vooruit te willen hobbelen. Ik blijf even hangen op de stap en kijk ook even terug, omdat ik niet meer terugwil naar waar ik vandaan kom.
Ik heb zelfs een vakantie durven boeken voor april, daar waar we vorig jaar alles geannuleerd hebben. Bekend vakantiepark in NL waar we vaker komen, rustig park. Beetje wellnes erbij. We moeten weer even 'weg' samen. Eerlijk gezegd ook weer even 'man' en 'vrouw' zien te worden, waar covid en zorg al maanden overheersen.
Wow Wendy, wat klinkt dat goed. Ik hoop dat je dit lang kunt vasthouden, dat het zo verder steeds beter gaat!
E.
Dank je wel! Hoop het ook🤗
Ha Wendy,
Je klinkt als herboren, haha. :-)
Goed om te lezen dat je nu een manier hebt gevonden om met aanzienlijk minder stress door de dagen te komen!
Placebo … ik weet zeker dat dat niet zo is. Alles wat ervoor zorgt dat je uit de ‘blijven-doorgaan’-modus wordt gehaald en dat zorgt dat je ‘uit je hoofd gaat’ en je in het moment zelf zet, zorgt ervoor dat je lichaam ook even rust krijgt. Dat is volgens mij een van de belangrijkste dingen die hierbij nodig zijn om tot herstel te komen.
Rammstein: pas op dat je er niet te hard op gaat meedansen! :-D Hartstikke lekker als je weer harde muziek als uitlaatklep kunt opzetten, maar oef, als je dan fysiek ook erop los gaat kan het uitdraaien op zo’n ‘oh-ja-niet-zo-slim-want-nog-niet-helemaal-beter’-momentje. :-) Maanden geleden was ik superenthousiast toen ik me wat beter voelde en weer stevigere muziek kon hebben. Foo Fighters: The Sky Is A Neigborhood. Heerlijk! Alleen was erop meedansen helaas vragen om verergering van klachten. :-D
Groet, Sami
Grinn nou herboren nog niet, maar wel veel beter dan 2 maanden geleden. Dat is een ding dat zeker is 😀
Ik denk ook niet dat het placebo is. Los van jouw uitleg, herken ik bepaalde oefeningen uit de ademtherapie vanuit behandelingen van een fysiotherapeut die ik ooit in Den Haag heb gehad wegens nek- en hoofdpijn klachten tijdens mijn burnout. Na doorvragen en wat onderzoek bleken mijn bovenste nekwervels en de stand van mijn nek niet helemaal goed de staan (waarschijnlijk door een auto-ongeluk een paar jaar eerder). Die had het ook altijd over de slagaderen in mijn nek naar mijn hoofd en maakte die ook vrij, met soortgelijke bewegingen, alleen dan voerde hij ze bij me uit. Ik ben toen echt jaren hoofdpijn en ook vrijwel migraine vrij geweest. Alleen nu leer ik het zelf te doen, zodat ik mezelf kan helpen. De relatie met de brainfog en hersenmist e.d snap ik nog steeds niet. Als dat okk verbeterd super! Maar het ging me vooral om die hoofdpijnen nu al 8 maanden, die tinnitus en de laatste maanden ook het slapen. Dus voor mij is mijn persoonlijke experiment, voor nu, in ieder geval geslaagd. Verder probeer ik wel de realiteit te bewaren en te blijven beseffen dat een terugval altijd weer kan komen. Anders is die klap weer zo hard.
En inderdaad, met ademtherapie, gecombineerd met specifieke ademhalingsoefeningen, lijk ik de uit-stand wel wat beter te vinden. Al zal het ongetwijfeld ook een combinatie zijn van jezelf, mentaal ook, weer beter gaan voelen.
Hahaha nou Rammstein staat nog niet keihard aan 😜 Dat is nog wel echt teveel van het goede.🙈 Headbangen sla ik ook nog even over, evenals meedansen. Maar er weer naar kunnen luisteren, sowieso muziek, maar ook weer mee kunnen zingen zonder naar adem te moeten happen, is toch wel fijn😂 Er zijn ook echt nog wel geluiden die nog steeds helemaal niet gaan, maar al met al merk ik dat de omvang en de intensiteit van de overprikkeling wel echt af begint te nemen.
Oooh ik heb beeld hoor met het meedansen!
Wat dat betreft blijft het oppassen en is het exact wat je zelf ergens hierboven ook al schreef: het vergeten zodra je je weer goed voelt, dan gaat het fout.
Ha Sami,
Hoe gaat het met je, vind ik deze tijd de aller moeilijkste vraag.
Dit weekend voelde ik me top! Ik dacht nog: niet te hard van stapel lopen, straks krijg je weer zo'n terugslag! Maar ik heb toch 50% gegeven, ipv 25% wat ik nu dagelijks doe.
En ja hoor... dit is een slechte week nu. Elke avond met hart klopppingen wakker. Mijn adem piept, druk op de borst, weer zo moe...
Op dinsdag vraagt mijn moeder; zullen we een wandeling gaan maken... van een uur... en dan lunchen. Ik wil niet lui lijken, ik wil me niet aanstellen. Tijdens de wandeling lijkt t goed te gaan, maar oy.... die klap daarna...
Andere mensen snappen het niet, echt niet.
En ik wil zo graag duidelijkheid, wanneer kan ik weer werken? Ik ben docent op het vmbo-T. Dat is top sport... ik heb 3 jonge kids (2,4 en 6 jr) ook top sport.
Hoe gaat mijn toekomst, kort en lange termijn eruit zien?
Dus.
Zo zit ik er bij.
En jij?
Dag Koffientje,
Eigenlijk is het een continue zoektocht he, dat omgaan met, en herstellen van, postcovid-klachten:
En dan heb je nog allerlei onduidelijkheid:
En terwijl je schaarse energie voor een groot deel op gaat aan uitvinden hoe je met je ‘verander(en)de zelf’ moet omgaan, loop je ook nog tegen ‘de ander’ aan. Door alle veranderingen verhoud je je anders tot de mensen om je heen. Het in balans brengen van die relatie en het bijstellen van het beeld dat iemand van je heeft én de daarbij behorende verwachtingen, vraagt óók weer energie. Expliciet duidelijk zijn over wat je wel en niet kan, is daarbij waarschijnlijk de minst vermoeiende weg …
Weet je, je geeft aan dat anderen het niet snappen, maar als ik terugkijk op hoe het bij mij is gegaan sinds eind mei / begin juni 2021, dan denk ik dat je hen dat niet kwalijk kunt nemen. Het lastige is namelijk dat je het zelf ook niet goed snapt. Het heeft bij mij een half jaar geduurd voor ik snapte (na inschakelen van hulp; in mijn geval een goede fysiotherapeut) dat ik weliswaar aanzienlijk minder actief was, maar dat zélfs dat nog teveel was (en dat ik nóg minder moest doen).
Die momenten waarop je je beter voelt, waarna je wordt afgerekend als je toch teveel hebt gedaan, deprimerend is dat … Al merkte ik wel dat je op een gegeven moment toch ook handiger wordt in hoe je daar weer van kunt herstellen. Maar ergens heeft dat teveel doen, te maken met een soort ontkenning. Je wil het liefst weer als ‘normaal’ zijn en als het maar even kan, wil je zo gauw mogelijk vergeten dat je beperkingen hebt.
Een half jaar geleden dacht ik bijvoorbeeld dat ik intussen zodanig hersteld was en de tools had, dat ik weer grotere stappen terug naar mijn ‘oude leven’ kon zetten. Mijn lichaam herstelt steeds makkelijker na activiteiten. In december is bij mij ook nog eens echt iets opgeschoond, nadat ik een week flink ziek was, waardoor de laatste traagheid in mijn hersens en bewegen ‘ineens’ verdwenen. Ik voel me sindsdien veel normaler. Ik dacht dat ik er echt wel was.
Maar de afgelopen weken is me duidelijk geworden dat een paar belangrijke dingen (nog?) niet terug zijn, die ik wel nodig heb als ik dingen als vroeger wil doen.
De vraag is nu óf ik wel terug moet willen naar dat ‘lekker functioneren op stress’. Toen ik door postcovid uit de versnelling werd gehaald, zag ik pas hoe gestoord het is dat ik voorheen continu aanstond en zowat de hele dag non-stop ‘lekker bezig was’. Het antwoord is niet zo moeilijk: ik wil dat stuk helemaal niet terug. Maar dat betekent dat ik keuzes moet maken. Of eigenlijk: accepteren dat sommige dingen geen keuze meer zijn, want die gaan er gewoon niet meer mee samen.
Belangrijkste les die ik heb geleerd: als je energie beperkt is, wees dan zuinig op jezelf …
En terugkijkend: pas je aan aan wat wel kan. Begin klein. Kijk niet te ver vooruit, neem het met de dag. Bepaal waar je heen wil, maar probeer reëel te zijn en stel het bij als dat nodig is. Beperk stress en put jezelf niet uit. As je op een gegeven moment energie weet vast te houden kun je het beetje bij beetje uitbouwen en wordt je wereld vanzelf weer groter en kun je weer meer vooruitkijken.
Groet, Sami