Goedemorgen lotgenoten,
Ondanks dat ik al bijna 2 jaar lid ben van deze site, hierbij mijn eerste schrijven. Ik ben van de eerste golf en ziek geworden op 20 maart 2020 jl., was super heftig met al bekende kenmerken, echter na 3 weken kon ik weer werken en leek alles normaal, totdat ik een terugslag kreeg in Juli in onze zomervakantie en hals over kop vanuit Spanje naar huis zijn gegaan. na paar dagen weer oke en weer aan het werk. Daarna kwakkelen en viel voor de eerste keer uit eind November 2020. Begin Januari 2021 14 maanden 2-wekelijks fyio gehad en tussendoor ook hulp van ergo en psycholoog gehad. Toen tijdje niets en daarna 3 maanden revalidatie traject fysio/ergo en psycholoog via Belife gehad. In 2021-2022 ook andere therapeuten bezocht, zoals hypotherapeut/holisch coach/acupuncturist/homeopaat/cranio sacraal/orthomoleculair. Ik slik ook diverse supplement zoals smelttabletten b12, Vitame D, lactoferrine, L-arginine, magnesium, visolie van eqology.
Zelf Wim Hof methode, met koud douchen/ijsbaden gedaan/ademhalingsoefeningen/neusademhaling/meditatie/nevus vagus oefeningen etc.
Alles helpt een beetje, helaas ook vaak van korte duur, maar al met al met een tergend langzaam tempo maak ik progressie.
Ondertussen door mijn 2-jarige ziek zijn, nu wel mijn baan kwijt geraakt, middels vaststellingsovereenkomst.
Ik heb toch ook nog veel klachten zoals spierpijn, extreme vermoeidheid, veel en lang slapen, alles teveel vinden als gevolg van energie gebrek.
Maar ook om de zoveel weken huilbuien en heel emotioneel, is dit bij jullie ook herkenbaar en heeft dat ook te maken met het zenuwstelsel wat van slag is ?
Ik zie graag jullie reactie en/of informatie hierover tegemoet.
Groetjes,
Maickey
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Dag Maickey,
Als ik lees wat je allemaal hebt meegemaakt vind ik het niet raar dat je emotioneler bent geworden. Misschien dat je door een ander levensritme nu ook meer ruimte hebt voor emoties? Ik heb zelf overigens niet dat ik emotioneler ben in de zin van verdrietig of huilen, maar ik merk wel dat ik nu meer word ‘geleefd’ in hoe ik emotioneel reageer.
Weet niet of jij ook een vrouw bent, maar bij mij heeft mijn menstruatiecyclus heel veel invloed op mijn gemoedstoestand sinds ik steeds meer begon te herstellen. Voor de menstruatie ben ik reactiever. Dat was voor ik corona kreeg altijd al. Maar toen was het een dagje. Tegenwoordig duurt het langer, is het heftiger en kost het me meer tijd om weer ‘normaal’ te worden. Heeft volgens mij heel erg te maken met het probleem dat ik sinds postcovid heb: mijn stressniveau moet niet teveel uitschieten, omdat de hartslag en ademhaling anders omhoogschieten en te hoog blijven.
Voor die postcovidklachten doe ik er het beste aan om zo gelijkmatig mogelijk de dagen door zien te komen. Alleen lukt het niet zo goed om de balans bewaken als hormonen de boel overhoop gooien. In mijn geval dus door de menstruatie.
Sinds december merk ik dat ik chaotisch word van het gejojo tussen ‘me zo goed als normaal voelen’ en ‘het overhoop liggen met proberen in balans te komen om weer van terugkomende klachten af te komen’. Kan me zo voorstellen dat een vergelijkbaar mechanisme bij jou speelt?
Groet, Sami
Hoi Sami,
Dank voor je reactie. Ik ben een man, dus geen last van menstruatieklachten :-), maar wel sinds corona veel andere klachten zoals beschreven. Dat jo-jo effect is herkenbaar, want inderdaad steeds meer momenten op een dag, vaak in de namiddag/avond ga ik mij beter voelen en is het in mijn lijf rustiger. Maar 's ochtends dan toch weer wakker worden met het gevoel in mijn lichaam of er een vrachtwagen over mij heen is gereden. Ook heel veel onrust.
Groet,
Maickey
Hoi Maickey,
Ook ik ben mijn baan kwijt na 2j ziek zijn . (APRIL 2020). Nu nog steeds vele klachten, frustratie en ontzettend boos zijn erom.
Huilen/emotioneel ja ben mijn baan kwijt ,huishouden niet kunnen doen, leuke activiteiten doen lukt ook niet meer. (Grotere activiteiten). Wandelen deedt ik veel en vakantie in Zwitserland, Oostenrijk bergen in. Wereldje is klein geworden voor me. Voelt eenzaam pfff . Zelfs kleine activiteiten kost me zoveel energie dat ik erdoor ook zo uitgeput raak en hierdoor ook weer geregeld in bed lig en behoorlijk ziek ervan ben dan. Dit valt vaak zo lastig uit te leggen aan anderen wat dit met je doet . Ja raak ik emotioneel van en huilen. Ook boos erg omdat ik me erger dat het me niet lukt zoiets simpel . Kan toch niet denk ik. Nu ongeveer 1 maand lukt het me om me erbij neer te leggen. Te accepteren dat mijn dag anders eruit ziet. Dit was zo lastig voor me omdat ik altijd bezig ben. Met hulp van psy en medc hier meer mijn rust in gevonden. Omdat ik steeds met mezelf in gevecht was . Ben van nature een doorzetter en nu lukte me dat niet meer. Accepteren was zo lastig .
Ik lees hier op deze site veel. En weet dat ik niet alleen ben . Om je verhaal te kunnen zeggen doet me goed. Schrijf je even alles van je af. Fijn dat je dit hier kan doen. En ook tips van anderen te kunnen krijgen.
Lieve groetjes Anja
Beste Maickey en Anja,
Als ik jullie verhalen lees word ik er stil van. Heel verdrietig, zoveel kwijt en ondersteboven in je leven. Ik kon zelf, door nauwelijks meer naar buiten te gaan, mijn baan met thuiswerken behouden. Dat te verliezen is voor mij ook echt een angstbeeld (alleenstaande ouder met goedbetaalde voltijds baan, hypotheek etc.). In het voorjaar 2022 kon ik zelf helemaal niets meer — hele dagen liggen, geen tv of beeldscherm, alleen een beetje lezen. Ik was zeker emotioneler dan anders, wanhopig gewoon. Je hebt geen Covid nodig om met zulk (dreigend) verlies en onzekerheid emotioneel te worden. Misschien heeft de Covid emotionele gevolgen, maar het verlies van je leven en de onzekerheid over je toekomst is op zichzelf echt al genoeg om je onderuit te halen.
Rust & medicatie hebben mij enorm vooruit geholpen. Ik wilde een ssri (antidepressivum) omdat het bij sommigen goed hielp tegen de cognitieve achteruitgang (zie op dit forum de uitgebreide verhalen hier:https://www.postcovidnl.nl/gesprek/eindelijk-hoop-na-19-maanden
Ik heb het om die reden aan mijn huisarts gevraagd, maar ik weet vrij zeker dat mijn huisarts het me heeft voorgeschreven omdat ze zich ook zorgen maakte over mijn gemoedstoestand, geheel los van of dat door Covid kwam. In die zin heeft het me denk ik ook geholpen. Ik heb daarna geen aanvallen van grote paniek, moedeloosheid of enorm verdriet meer gevoeld, en ook: nauwelijks tinnitus, geen hoofdpijn, minder vergeetachtig / ongeconcentreerd en minder moeheid. Ik heb langzaam mijn werk (op computer) weer kunnen opbouwen.
Ik probeer er nu, na 6 maanden slikken mee te stoppen, en er komen wel meer emotie en ook weer wat meer klachten terug maar het is intussen aanzienlijk dragelijker dan eerst.
Ik herken dus heel goed al die emoties, ben er zelf nu wel veel beter aan toe. Misschien heeft het voor jullie zin om ook zulke medicatie te vragen, misschien niet. Ik hoop heel erg dat het jullie allebei steeds beter zal gaan, en er een keer een end aan die postCovid komt.
Alle sterkte, een goed leven gewenst - ook al ziet het er misschien anders uit dan je vroeger dacht.
E.
Hoi Maickey en anderen hier.
Want een herkenning,Omnicron oktober 2022. Nu 60% afgekeurd, en restant baan van 16 u ook kwijt. Op de wachtlijst LC poli, 700 euro aan suplementen besteed. Op een goede dag een paar uur kanovaren, genieten, dag erna PEM,bij mij huilend opstaan, doodmoe, angstig, somber. Terwijl op het moment dat ik met de activiteit bezig ben denk, het gaat wel. Je lijf laat je in de steek. Ik herken mij sterk in de symptomen van een burnout..het mentale en fysieke emmertje is heel snel vol, ook al weet ik dat het geen burnout is.
Het gevecht van je oude leven terug willen, versus de acceptatie van de realiteit en onzekerheid zoals die is. En dan lees ik dat er nog mensen zijn die het nog in een veel exstremere mate hebben dan mijzelf. Mijn psycholoog zegt, je moet door een rouwproces heen, je hebt veel verloren,dus ik laat mijn tranen maar stromen. Gister bij de tandarts, hoe gaat het met U menneer Thomassen? Ik kijk haar aan schiet vol en tranen lopen over mijn wangen...
Hoi Paul, heel herkenbaar die klachten die jij beschrijft er zijn dagen dat ik mezelf helemaal kwijt ben doodmoe bij het opstaan, somber en lichamelijke pijnen huilen omdat mijn leven stil staat op die dagen soms ervaar ik wat betere dagen die koester ik heel erg. huilen lucht soms op.
Dank voor julle reactie, ik als grote ( vroeger) sterke vent dacht vaak dat ik mij aanstelde. Het is precies zoals hier gezegd wordt.Aan de ene kant schrik ik van wat covid in oa je hersenen doet, als ik een medisch stuk hierover lees. Hersenmist angst en stemmingswisselingen worden alleen hier al door verklaard. En als tweede krijg je de normale reactie op de onzekerheid over de toekomst, en de rouw om wat je verloren bent. Tuurlijk weet ik dat de ene persoon mentaal sterker is dan de ander. Plus het feit krijg je begrip en empathie van de mensen welke dicht bij je staan.
Toevoeging, fijn dat deze site er is. Voor een stuk steun info en tips van lotgenoten.
gr Paul
Als iemand je vraagt hoe het met je gaat, dan verwacht ie dat je zegt "ja goed, dank je" of een nog positiever antwoord.
Tegenwoordig ben ik eerlijk als iemand mij die vraag stelt.
Het antwoord dat dan komt is dat ik post covid heb, plus nog 3 andere aandoeningen die het afgelopen jaar zijn vastgesteld.
Dat wordt lang niet altijd gewaardeerd (dat zie ik aan de reacties, maar het wordt nooit gezegd) en dat vind ik wel jammer.
Maar ik ga niet liegen om iemand anders een beter gevoel te geven.
Je moet gewoon jezelf kunnen zijn idd...vraag er anders niet naar.
Twee jaar later, jemig …
Wel goed om hier even een update over te geven.
Bij mij is de, zeg maar ‘emotionele reactiviteit’ sinds kort minder extreem. Het is alsof ik weer beter in staat ben om mijn primaire reactie te onderdrukken. Rationeler, meer afstand.
Als ik nu terugkijk op de afgelopen jaren denk ik dat het gebrek aan veerkracht hetgeen is waarmee ik het meest heb geworsteld.
Vroeger deed je van alles. Je hoefde er totaal geen rekening mee te houden of het wel realistisch/uitvoerbaar/mogelijk was, of dat het desastreus zou zijn voor allerlei andere dingen die je normaal op een dag doet. Je liep niet telkens tegen grenzen op. En als je wel tegen grenzen aanliep, herstelde je daarvan, zorgde je voor een oplossing en kon je gewoon weer door.
Met postcovid werkte dat totaal niet meer. Niet alleen wat betreft fysieke grenzen, maar ook bij emotionele, sociale en mentale grenzen. Ging het om iets waarbij al die dingen tegelijkertijd betrokken waren, dan werd het nog ingewikkelder.
Over het gevoel van onrust en ‘s morgens daarmee wakker worden: zoals ik het ervaar, heeft ook dat te maken met het onvermogen van een postcovidlichaam/hersens om snel af/bij/om te schakelen (veerkracht nul; nervus vagus / parasympatisch deel van het zenuwstelsel reageert niet adequaat).
Bij mij voelt lichamelijke onrust alsof zich een druk opbouwt van binnen en mijn ademhaling en hartslag dan niet meer in de pas lopen. Wat mij dan helpt is om vertraging aan te brengen met ademhalingsoefeningen en allerlei prikkels uit te schakelen, óf juist in beweging te komen, óf juist bewust te focussen op mijn lijf in plaats van op de ademhaling en mijn hoofd/gedachten.
Wat betreft wakker worden met onrust in de ochtend: voor mij was het een eyeopener toen ik ergens las dat je lichaam ‘s morgens cortisol aanmaakt om je uit de slaapstand te halen. Ik heb al jaren het idee dat er iets niet klopt met de verhouding/aanmaak/activatie en het opruimen van cortisol, adrenaline en dopamine, waardoor problemen ontstaan met rust/activiteit/energieverbruik.
Wat er echter precies misgaat, geen idee. :-)
Dank allen voor jullie reacties. Heel bijzonder dat na 2 jaar dit onderwerp weer onder de aandacht is gekomen. Na 2 jaar is gelukkig op het emotionele vlak in mijn lichaam een stuk rustiger geworden. Helaas ervaar ik nog steeds klachten en is het zaak om mijn grenzen te bewaken, zowel fysiek als mentaal. Wat Sami ook zegt, vertragen helpt! Wat mij ook helpt is verstillen( de natuur in bv.) . Ben zelf nog wel benieuwd naar 1 methode en die heet body-mind methode. Heeft iemand deze wel eens gevolgt en/of ervaring mee?
Bij mij ook: in de afgelopen jaren heel goed geleerd rustiger te blijven, te herkennen waar emoties verergerd worden door de LC, bewust adem te halen, te vertragen, rust te houden en al dat. Maar sinds ik ineens weer wat meer kan (door metformine, elders op het forum verslag gedaan) loop ik toch weer tegen dezelfde problemen op als aan het begin. Ik kom meer buiten en zie meer mensen — en ben dan ook veel gevoeliger geworden: voor reacties van mensen, voor lieve of verdrietige dingen, voor tegenslagen of geluk… Het duurde even voor ik het doorhad, dat al mijn iets-te-emotionele reacties toch weer symptomen zijn.
Opnieuw leren grenzen herkennen dus, en dat betekent opnieuw leren berekenen wanneer ik rust nodig heb (want voelen dat ik moet ophouden komt pas als ik al te ver over de grens ben). De ziekte zadelt je op met Sysifus-taken: steeds opnieuw dezelfde cycli van aftasten wanneer wat teveel is…
Uiteindelijk denk ik dat klachtenbeperking bij postcovid grotendeels te maken heeft met het lichaam leren weer beter om te gaan met stress:
Zoiets …
Op YouTube is veel te vinden over de mind-bodymethode. Zelf word ik eerlijk gezegd kriegelig van de term en nog meer van de weeïg blije aanbieders. Maar ik snap de gedachte erachter en denk dat de essentie ervan overeenkomt met allerlei andere hulpmiddelen die stress aanpakken. Ze motiveren het alleen met een ander verhaal.
Ik ben zelf een keer of zes bij een oefentherapeut (Cesartherapie) geweest (valt onder dezelfde vergoeding als fysiotherapie en ergotherapie). De oefeningen die ik daar kreeg, kwamen eigenlijk ook neer op het verleggen van de focus tussen het hoofd en het lijf om te ontspannen. Dat gebeurde echter zonder er een psychisch verhaal omheen te bouwen. De oefentherapeut deed gewoon enkele korte simpele oefeningen die je bewustmaken van hoe je je verhoudt tot je lijf. Ook gaf ze enkele simpele oefeningen mee die ik kon toepassen in concrete situaties die me voorheen klachtenverergering gaven.
Alleen als je last hebt van POTS/OI kan het lastig zijn om die oefeningen te doen. Die kunnen liggend, zittend of staand zijn. Maar oefentherapeuten zijn denk ik juist sterk in het aanbieden van oplossingen-op-maat, dus als je aangeeft waar je tegenaan loopt, krijg je waarschijnlijk meteen beter passende oefeningen.