Het is (gelukkig) weer voorbij die mooie zomer...

Dat was een misrekening. Ik verwachte meer rust in de zomer, maar dat pakte heel anders uit. Sowieso had ik meer gedaan in de laatste weken van het schooljaar (ik ben al ontheven van mijn taken, maar doe vrijwilligerswerk). Op een of andere manier had ik ook bedacht dat ik misschien door koudwatervrees privé te weinig dingen deed (en zei dus ja tegen de verschillende bezoekmogelijkheden die zich aandienden) en ik begon met een nieuwe therapie. Maar de juridische afhandeling van mijn volledige afkeuring had ook nog wat voeten in aarde. 

Mijn lichaam bleek het hier al gauw niet mee eens te zijn. Terwijl mijn geest vrolijk met verschillende events aan de haal ging (hoppa de zomer is er voor): zei mijn lichaam nee. De onvermijdelijke klap moest komen en kwam dan ook. Maar hij kwam niet alleen: hij nam een ontsteking en een toenemende lage rugpijn mee. Hij liet wel duidelijk zien wie hier de baas was...

Monkey mind

Het opnieuw opstarten van het gebruik van Low Dosis Naltrexon (LDN: what else zie de vorige columns) stelde ik in deze hectische tijden in goed overleg met de internist van het expertisecentrum uit tot na mijn vakantie. Want ja die hadden we ook gepland: twee weken naar midden Frankrijk. Die sneuvelde als eerste toen ik pas op de plaats moest maken. Eerst de boel maar weer eens op een rijtje krijgen. Dat was geen gemakkelijke klus. Want mijn monkey mind liet zich niet zomaar temmen. Bovendien drongen zich van buiten allerlei geluiden op: bouwsteigers werden afgebroken en dichterbij weer opgebouwd. De werkzaamheden gingen gewoon door: niks geen bouwvakvakantie. Onkruid moest worden weggehaald en glasvezelkabels moesten gelegd worden. Mijn tolerantie voor geluid nam per dag af...