Ik weet nog dat het eind november was toen ik zonder dat ik het doorhad in de verleden tijd over Covid praatte, en misschien moest ik daar zelf wel het meest aan wennen: ‘Ik heb Long Covid gehad’. Na 2 jaar van focus op herstel, beter worden en klachtenvrij zijn besef je je opeens dat je niet beter bent, niet klachtenvrij bent maar wel durft te zeggen dat je hersteld bent. Dat je geen Covidpatiënt meer bent maar ook nog niet zo goed weet wat je dan nu wel bent.
In mijn geval zorgde het ervoor dat de wereld even eindeloos leek, dat ik weer in de kroeg stond tot 4 uur, weer spontaan overal ja op zei en intens gelukkig was. Het dak ging eraf. Daarna ontstond een periode van onzekerheid. Want hoe kon het nou dat ik het ene moment zo gelukkig was maar sommige momenten ook zo verdrietig of moe was, of gewoon een hele slechte dag had? Ik mocht dat niet meer wijten aan Covid toch, maar waaraan dan wel? En, waar was ik dan nu naartoe aan het leven nu ik mijn doel bereikt had? Wat waren mijn grenzen, wat kon ik wel en wat niet, wat wilde ik eigenlijk überhaupt? Opeens merkte ik dat de fase na herstel een hele rare is die in geen revalidatieprotocol beschreven staat.
Voor mijn gevoel gaat het nu nog steeds om regelmatig luisteren naar mijn lijf, terwijl ik het ook zo graag lekker negeer. Gaat het om mijn omgeving meenemen in hoe kwetsbaar en grillig het soms nog is, terwijl ik heus geen Covid meer heb. Gaat het erom dat ik goedbedoelde opmerkingen dat het ook zomaar een terugval kan zijn aanhoor, terwijl ik er zelf in geloof dat dit niet meer kan. Het gaat er ook om dat ik een intensieve sport nog even links laat liggen omdat ik me daarna nog ziekig kan voelen, zonder dit te wijten aan ziek zijn. Ik probeer niet meer zoveel te zeuren over prikkels omdat ik dan dat prikkelmeisje ben, terwijl ik wel gehoor wil geven aan de grenzen die ik met zoveel weerzin heb opgebouwd. Ik wil niet meer zoveel aan Covid denken, terwijl het twee jaar lang mijn hele leven heeft beheerst. Maar bovenal wil ik feestend door het leven, genieten van alles wat ik weer kan, ja zeggen op dat wat ik graag wil doen en nee zeggen op dat wat ik niet wil doen. En een andere dag wil ik een offday kunnen hebben zonder hier zenuwachtig van te worden.
Voor mijn gevoel sluit ik het hoofdstuk Covid af maar het blijft voor altijd bij mij. De periode van twee jaar ziekte hebben mij veranderd, maar zeker niet alleen maar negatief. Ik zal nooit spreken over ‘beter’, maar wel vol vertrouwen over ‘hersteld’. En terwijl ik dit schrijf zet ik een nummer op die mij zo vaak door moeilijke momenten heen heeft geholpen. En met het refrein van dat nummer sluit ik deze laatste column af.
Don’t let it bring you down
Don’t let it bring you down
Just see what tomorrow brings
Don’t let it bring you down
Don’t let it bring you down
Make it a memory
Make it a memory
Make it a memory – Krezip, Danny Vera
Dit was de laatste column van Karien. Ben je benieuwd wat ze nog meer te vertellen heeft? Volg haar dan op Instagram @ka_revalidatie.
