Het tweepersoonsbed van het stel in de grote stad heeft een prachtige satijnen sprei. Hoe ga ik dit doen? Ik ga niet ìn het bed liggen, maar mag ik òp deze sprei gaan liggen of zal ik eronder, vooral om het kreuken tegen te gaan? Maar met mijn hoofd op het hoofdkussen vind ik onplezierig, vooral voor de eigenlijke slaper die straks zijn neus in mijn parfum steekt. Ik sla de sprei voorzichtig opzij en krul mij op het voeteneinde op.
Bij een adres in een buitenwijk word ik naar een kamer verwezen waar behalve een boekenkast niets blijkt te staan: geen bed, geen bank, geen stoel zelfs. Gelukkig ligt er zachte vloerbedekking en mijn handtas doet dienst als hoofdkussen. Ik voel me een beetje verwant met Japanners, die op matjes op de vloer slapen.
In een ander huis, het is hoogzomer en iedereen zit buiten, lijkt de bank in de woonkamer een prima plek. De bank ligt uitstekend, alleen hun hond zit er naast en hijgt in mijn gezicht met een slechte adem (wat heeft dat beest gegeten?). Geen gebaar, commando of aanbod van een pepermuntje wordt opgevolgd, hij blijft me strak aankijken en hijgen. Vindt hij het vreemd of vervelend dat ik hier lig? Als ik later op mijn kleding hondenharen aantref, véél hondenharen, denk ik dat het antwoord ‘vervelend’ is. Ik lag waarschijnlijk op zijn plekje.
Bij de vrienden met wie we in de gezellige grote woonkeuken zitten, biedt men mij rust in de woonkamer. Een puber met hoofdtelefoon zit daar een computerspel te spelen. ‘Hij zegt toch niks’, stelt men mij gerust. Niet tegen mij, nee. ‘Cool! Goed maat!’ ‘Evade, gast, uitwijken.’
Het echtpaar met het appartement verwijst me hartelijk naar hun slaapkamer. Het is medio januari en het vriest. En niet alleen buiten. Het raam staat wagenwijd open en de blouse die ervoor in de wind hangt te luchten, wappert niet, maar beweegt stijf bevroren heen en weer. ‘Lekker gerust?’ vragen ze lief als ik de heerlijk warme woonkamer weer binnenkom. De spieren in mijn gezicht zijn te verstijfd om zelfs te glimlachen.
Heel soms gaat het verrassend anders. Dan tref ik mensen die juist heel erg meedenken en bijzonder zorgzaam zijn. Dan is in een logeerkamer het bed speciaal voor mij opgemaakt, staat de verwarming aan als dat nodig is, kunnen de gordijnen dicht en staat op het nachtkastje een glas water, tissues en een lampje. Lief! Maar. Zucht. Hier voel ik me dan wel weer bezwaard dat ze voor mij zoveel moeite doen.
Het is niet dat de eerder genoemde mensen onaardig of niet zorgzaam zijn. Niet iedereen denkt gewoon langs dezelfde lijnen of men gaat er – bij vrienden terecht - van uit dat ik het wel aangeef als ik iets anders nodig heb. Maar zoals gezegd, ik vind het nog steeds moeilijk om in dergelijke situaties te vragen of er misschien een andere plek is, of een sloop of een dekentje, want ze houden al zo veel rekening met me. Omdat ik blij ben om ook eens op bezoek te gaan, blij uitgenodigd te zijn, blij met al die lieve mensen in mijn leven, ga ik tegenwoordig gewoon veel beter voorbereid op bezoek: ik heb een tas bij me. Afhankelijk van het jaargetijde zit daar een grote stola, handschoenen, dikke sokken, een kussensloop en natuurlijk oordopjes in. Binnenkort ga ik echter met een grote rolkoffer want ik heb mijn voorbereidingen uitgebreid. Honden- en kattensnoepjes, vliegenmepper, pluizenborstel, bolletje touw, oogmasker, kledinghangers, flesje water, zaklantaarn, haarborstel, handdoek, reservekleding, opblaasbaar matras, vochtige doekjes, vuilniszak en een rol WC papier. Of zal ik toch aan mijn assertiviteit werken?
