‘Ineens zat ik er middenin’
'Een paar maanden later werd ik opnieuw flink ziek, na een vaccinatie of misschien een herbesmetting. Ik voelde me uitgeput. De bloedwaarden waren goed en de huisarts stelde post-covid vast. Een klap, want ik dacht dat het gewoon over zou gaan. En ineens zat ik er middenin.
Ik kreeg een verwijzing naar de fysiotherapeut, probeerde mijn werk weer op te pakken – deels vanuit huis. Maar ik deed het allemaal op eigen kracht. De begeleiding vanuit werk was beperkt en ik had geen idee waar ik goed aan deed. Mijn lichaam werkte niet meer mee. Ik was uitgeput, duizelig, had moeite met geluiden en raakte het contact met mijn omgeving kwijt. Ik kon door de hersenmist niet meer helder denken.'
Herstel werd topsport
'De zoektocht naar passende hulp kostte me veel energie. Ik probeerde van alles, ging aan de slag met de herstelzorg fysiotherapie. Maar de aanpak sloot niet aan; het voelde als topsport, terwijl zelfs een korte wandeling me volledig uitputte. In plaats van vooruitgang, ging ik achteruit. Mijn dagen bestonden uit rusten en twee keer per week naar de fysio. Voor de rest had ik geen energie.
Na maanden kreeg ik andere begeleiding, waar ik langzaam leerde dat het niet gaat om harder trainen, maar om je grenzen bewaken. Kleine, rustige bewegingen. Traag opbouwen. En vooral: leren voelen waar mijn grens lag. Maar hoe voel je die als je lichaam al maanden niet betrouwbaar is? Ik ging er vaak overheen. Het kostte me maanden om te leren wat mijn lijf aankon.'
Overleven
'Het voelde vernederend. Ik kon bijna niets. Na een blokje om met de hond moest ik rusten. Toch bleef ik doorploeteren, soms met kleine lichtpuntjes. Mijn werk probeerde ik weer op te pakken. Met vallen en opstaan lukte het me om terug te keren, zij het met beperkingen.
Maar het bleef zwaar. Elke dag naar bed om 19.00 uur, nooit uitgerust wakker worden. Mijn sociale leven verdween langzaam. Vrienden zag ik nauwelijks. Alles draaide om overleven – en hopen op verbetering.'
Terugval
'Rond de jaarwisseling 2023/2024 werd ik opnieuw besmet met corona en belandde in een diepe terugval. Dagenlang uitgeput. Het leek alsof alle opgebouwde kracht in één klap was verdwenen. Dat was zwaar. Mentaal, fysiek, emotioneel.
Ik probeerde begin 2024 het werk weer op te pakken, maar het ging niet. De PEM (Post-Exertionele Malaise) is intens en grillig. De cognitieve beperkingen beangstigden me. De bedrijfsarts had (gelukkig) ervaring met post-covid-patiënten en gaf aan om geheel te stoppen met werken en de energie die ik nog had aan te wenden voor herstel. Na een paar maanden rust begon ik na de zomer met ergotherapie. Eindelijk iemand die snapte wat ik nodig had. Die me hielp mijn energie te doseren, mijn dagen in te delen. Eén ding tegelijk, rusten, afwisselen tussen denken en doen. Het klinkt simpel, maar het is een dagelijkse oefening.'
Herstel is geen rechte lijn omhoog
'Post-covid heeft me veranderd. Mijn ritme, mijn lichaam, mijn leven. Maar ik probeer, iedere dag weer. Soms lukt er iets kleins. Soms niet. Maar ik weet nu: herstel is geen rechte lijn omhoog. Het is vallen, leren en doorgaan.
Als je al tweeënhalf jaar met post-covid leeft, verandert niet alleen je lichaam. Je hele identiteit wankelt. Je moet opnieuw leren leven met een lijf dat niet meewerkt, met een hoofd dat moe is, met een wereld die je niet altijd begrijpt.
Voorheen was ik actief. Ik hield van mijn werk, van doorzetten, van presteren. Mijn werk gaf me ritme en betekenis. Maar toen post-covid toesloeg, viel alles weg. Ineens kon ik niet meer wat ik altijd deed. En dat voelde alsof ik mezelf kwijtraakte.'
Een stille rouw
'Wat me het meest heeft geraakt, is het verlies van mijn oude leven. Mijn energie. Mijn vanzelfsprekende kunnen. Wie ben ik nog zonder mijn werk, zonder mijn sociale leven, zonder de kracht waar ik altijd op bouwde?
Die vraag achtervolgt me nog steeds. Het voelt alsof je buiten de boot valt. En dat is een eenzaam gevoel.
Het is alsof ik leef in de schaduw van wie ik ooit was – en misschien is dat ook zo. Maar in die schaduw zoek ik naar lichtpuntjes. Kleine stukjes identiteit die niet verdwenen zijn. Een goed gesprek. Iets kunnen betekenen voor een ander. Een moment van rust waarin ik me niet ziek voel.'
Onbegrip en het onzichtbare
'Wat het extra moeilijk maakt, is dat post-covid onzichtbaar is. Voor buitenstaanders lijk ik oké. Ik loop, ik praat, ik functioneer. Maar niemand ziet wat het me kost. De vermoeidheid. De mist in mijn hoofd. De pijn in mijn lijf. De constante afwegingen: kan ik dit aan? Balancerend op een koord.
Sommige mensen begrijpen het. Mijn familie en vrienden steunen me. Mijn bedrijfsarts en leidinggevende denken mee. Maar daarbuiten? Daar bots ik vaak op onbegrip. Op zogenaamd goedbedoelde adviezen. Op “je moet het accepteren”. Maar hoe accepteer je iets dat steeds verandert? Iets dat je het gevoel geeft dat je grip op je eigen leven kwijt bent?'
Een zoektocht naar waarde
'Wat blijft er over als je minder kan doen? Minder presteren? Minder aanwezig zijn? Dat zijn vragen waar ik langzaam antwoord op probeer te vinden. Ik ontdek dat ik meer ben dan alleen wat ik doe. Dat rust nemen ook oké is. Dat ik waardevol kan zijn – al is het op een andere manier.
Ik leer opnieuw kijken. Naar wat wél lukt. Naar balans. Naar wat energie kost en wat energie geeft. Soms is dat frustrerend langzaam. Soms komt er toch weer een terugval. Maar ik geef niet op.
Post-covid heeft me veel afgenomen, maar het dwingt me ook om dichter bij mezelf te komen. Om te vertragen. Om mijn leven opnieuw vorm te geven. Niet zoals het was – maar misschien wel op een manier die uiteindelijk beter past bij wie ik nu ben.
Dat besef, hoe pijnlijk ook, geeft me lucht én moed om vooruit te blijven kijken.'
