Misschien een iets wat heftige titel maar ik wist niet goed hoe ik het moest verwoorden. Maar goed, hier gaan we dan.
Een hele tijd geleden begon, net als voor vele van jullie een reis die ik voor de gelegenheid maar pittig zal noemen. 4 jaar terug in de tijd overkwam mij op 37 jarige leeftijd corona. Symthomen voor een ieder denk ik wel bekent. Mist, weinig opslag geheugen, verward, vreemde tintelingen, dagen naar het plafond staren, oververmoeid en het gevoel stuk te zijn/gebroken. Mijn hoofd en lichaam deden niet meer wat ik wilde. En dat terwijl ik een sportieve en gezonde man was. De fitness school was mij niet vreemd. Een bizarre gewaarwording die mij veel inkijk heeft gegeven op wie ik was en nu ben. Ik wil jullie verder niet vermoeien met mijn 3,5 jaar lange gevecht. Maar ik wil jullie wel vertellen dat het ook na een lange tijd weg kan gaan. Ik schrijf dit stuk dan ook om te vertellen wat ik voelde toen het beter met mij ging. Ik wil jullie graag vertellen wat ik deed en dat ik er nu voor 100% uit ben. En nee dit is geen reclame. Gewoon een hart onder de riem voor hen die het kunnen gebruiken. Zoals ik het kon gebruiken toen de ziekte nog grip op mij had. Misschien is dit dan ook een soort van zelf therapie :).
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Aan de start had ik twee jonge kinderen. Toen nog 4 en 6 die net zoals ze een fijne en dappere moeder, ook een sterke vader nodig hadden. Deze fase was pijnlijk en heeft me een litteken voor het leven gegeven. Ik kon niet meer zijn wie ik was en de enige die ik kon aanwijzen was mezelf. Ik kon mijn kinderen niet geven wat ik zo graag wilde geven, de aandacht die ze verdiende. Het eerste jaar heb ik van alles geprobeerd maar nooit medicatie. Andere voeding, pijnstillers (beetje medicatie) veel water en veel rust. Veel hielp het niet. Vooral de filter van mijn emotieregulatie was stuk. Alles kwam in volle vaart en met bakken tegelijk binnen. Ik was kapot voordat de eerst boterham er in zat. Maar rusten kon ik niet. Ik weet nog na iets langer dan een jaar dat de eerste verandering optrad. De hersenmist. Deze was niet weg maar anders....... minder op de voorgrond. Mijn hoofd werd meer helder. Gesprekken kon ik makkelijker begrijpen en details iets beter opslaan. Een fijn gevoel. Mijn lichaam was aan het vechten en ik herinner mij dat dit zo goed voelde. Zou het dan toch........ Maar helaas. Zo snel dat het er was verdween het weer en de mist was terug met een oorsuizen erbij. Ook dat was slopend, het ene leek weg en een ander symthoom
Kwam er weer bij. De maanden die daarop volgde kwam dit steeds zo terug. Wel mist dan weer minder ect. Nadat ik het gevoel kreeg dat ik iets meer grip kreeg ben ik wat gaan innemen. Ik heb vitamine visolie en calcium geslikt. In het begin leek dat echt goed te werken en mijn energie nam toe en daarbij ook de drang om alles weer op te pakken. Ik trapte ook in die covid val. Teveel en meteen twee maanden terug met heftige klachten. We zitten nu ongeveer op 1,5 covid. Rond deze tijd keek ik veel naar filmpjes over covid en hoe andere mensen hieronder leden. Ik was duidelijk op onderzoek uit. Een houding die ik niet meer in mijzelf herkenden. Dit was mijn tweede opleving. Mijn energie bleef rond het tweede jaar wat hangen. Het was fragiel maar het was er wel. De mist was er af en toe heel heftig maar soms ook helemaal niet. Op dit punt zijn de geestelijke symthomen beetje bjj beetje wat afgegenomen. Maar man man wat duurde dat lang zeg. Uitputtend voor mijn lichaam en geest. Maar het trotse gevoel dat mijn lichaam aan de slag was bleef. Vermoeid was ik wel en ik kreeg last van energiedichtheid. Soms moest ik vluchten voor alle prikkels en soms viel ik bij rechtop staant in slaap. De batterij wat stuk en de filter ook.
Nu ik me herinner...... ik pakte ook wel eens een borreltje. Ik zet jullie niet aan tot drank hoor. Maar het hielp soms wel een beetje om te ontladen, zo zal ik het maar zeggen. De fase die ik nu ga omschrijven vind plaatst zo tussen 2 a 2,5 jaar. Heel gedetaileerd weet ik het niet meer maar ik ontdekte dat mijn loopmomenten langer werden. Onbewust. Er kwam wat meer power in en ik werd vrolijker. En langer vrolijk. Teken 3 was zoals mijn vrouw het noemde die rot humor. Ik was altijd een grappe maker maar dat was ik lang kwijt. Die humor kwam neer terug en daarbij het wat sneller denken ook. Ik was er soms gewoon weer. Alleen die filter..... man man. Er kwam nog zoveel binnen. Niet normaal voor een mens. De batterij bleef wel langer vol. Iets over de 3 jaar kwam het bevrijdende moment. De filter leek zich te sluiten en mijn gedachten kwamen weer terug onder mijn controle. Ook kon ik langzaam weer wat energie weggeven. Aan mensen maar ook aan de sportschool. Toen heb ik alles aangegrepen om mijn leven te herpakken. Andere baan, veeeeel sporten, heel gezond leven en alles naar dan ook alles op mijn gezin gezet. Ik was er weer en ben er weer. Huus ben ik dingen vergeten die toen speelde en dat is maar goed ook. Het laatste stuk dan...
En dan nu? Gaat het ooit over? Ja, dat kan wel. Echt. Maar het kost tijd en dat is kostbaar, dat weet ik.
De volgende symptomen heb ik nog:
-Oorsuizen
-Energie dips
De rest is verdwenen alsof het er nooit was. Ik werk weer fulltime, sport 3x in de week en houd alle ballen in de lucht voor en met het gezin.
Voor diegene die er nog niet zijn...... mijn gedachten zijn met jullie en ik hoop dat je iets aan dit verhaal hebt waar je steun aan kan hebben. Het gaat jullie goed, het kan echt.
Groetjes Bart
Hé Brutus, had ik al eens eerder hier iets van je gelezen? Misschien een jaar geleden?
Maar wat een bijzonder verslag is dat van jou. En goed gedocumenteerd. Ikzelf herken mij hier ook in wat het ziektebeeld betreft, wat altijd fijn is om herkenning te lezen.
Er zijn altijd bepaalde symptomen die bij Post Covid aanwezig zijn, dat is extreme vermoeidheid of zelfs uitputting die niet in verhouding staan met de activiteit die je deed. Hersenmist, en ook het herkenbare gevoelig zijn voor prikkels. En wat erg lastig is te aanvaarden, dat je jezelf kwijtraakt, niet meer begrijpt. Voor je omgeving ook lastig omdat je er waarschijnlijk niet ziek uitziet. De ene keer wanneer je je beter voelt laat je jezelf zien, maar de vele keren dat je ziek of uitgeput in bed ligt ziet niemand je. Dat geeft een vertekenend beeld van deze ziekte, het is een onzichtbare ziekte, en heel moeilijk uit te leggen.
Maar wat fijn dat je het nu zelf onder controle hebt kunnen houden, door het de tijd te geven, en met bepaalde supplementen, gewoon om het lichaam wat extra te helpen. Ja want het is bezig om jou gezond te maken, het werkt voor niemand anders dan alleen voor jou, dus ondersteun het systeem dan maar. Werk ermee samen. Zo sta ik er nu ook in.
Ik laat het nu ook aan mijn eigen herstellingsvermogen over, en luister precies naar wat het nodig heeft, zonder druk, zonder teleurstelling als het niet lukt, het volgt gewoon zijn eigen patroon.
Ik heb nu meer vertrouwen dat mijn lichaam precies weet hoelang de tijd het nodig heeft om te kunnen herstellen. Op een gegeven moment besef je dat ook. Want wil jij het proces versnellen?... dan gaat je lichaam protesteren en doe je weer 10 stappen terug. Ik ben daar ook achter gekomen. Ik hou een gezondheidsdagboekje bij, zodat ik het kan monitoren.
Waarschijnlijk heb jij dat ook gedaan. Maar ik ben enorm blij voor jou en je gezin dat het veel beter met je gaat. Laat maar weten hoe het verder gaat, ik denk dat alle positieve verhalen ons een stukje verder brengen. Succes!
Mar.B
Fijn Brutus dat het zo goed met je gaat. En helemaal met je eens MarB.
Voor wie gelovig is:
1 Petrus 5:6: als u zich buigt onder de sterke hand van God, zal Hij u oprichten als Hij vindt dat de tijd daarvoor gekomen is.
Voor wie niet gelovig is, is dit toch de wet van het universum: alles heeft zijn tijd, en als je probeert dat te forceren, dan is dat bij voorbaat gedoemd om te mislukken.
Ik probeer volgens dit principe te leven, alleen de buitenwereld begrijpt/accepteert dit niet altijd. En wil dat je maar je best doet en dus wel forceert (inclusief een huisarts). Maar ik blijf bij mijn standpunt en luister naar mijn lijf. Gelukkig valt steeds meer van de weerstand om me heen weg. Ook dat wordt volgens mij geleid. :-)