In tijden van verdriet, wil ik nog wel eens een gedicht schrijven. Een manier om je gevoel te uiten, los te kunnen laten en te verwerken. Wellicht zijn er meer mensen onder ons, die dat ook graag doen. Dus het lijkt mij leuk om dit met elkaar te delen. Laat dit een inspiratie voor ieder worden of zijn. Iets wat we best kunnen gebruiken met long covid!;) Deel je gedicht doormiddel van een reactie zou ik zeggen.

Ik begin wel! 

------

Tijd vergaat
Alsof er om je heen
Niks meer bestaat
Verandert het leven in steen

Koud en stil
Beweeg je door de tijd
Niet dat je het wil
Deze machteloze strijd

Een gevoel van verdriet
Frustratie en boosheid
De moeite in het niet
Kun je je gevoel niet kwijt

Denken en doen
Doorgaan en niet stoppen
Herinnert je aan toen
Doet je hart doen kloppen

Goed en slecht
Dag in dag uit
Blijft het een gevecht
En kruipt het onder je huid

Doorzetten zegt mijn gevoel
Dat geeft hoop en bestaan
Een mooi doel
Waarvoor je kunt staan

Morgen weer een dag
Vol uitdagingen, vol moed
Een traan en een lach
Dat geeft je voorspoed


Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.

Vision 2 jaar geleden

Dankjewel voor het delen. Heel veel is herkenbaar! 

debbiecorssmit 2 jaar geleden

Mooi!! Leuk initiatief ?? ik draag hier graag aan bij. 


De pijp is leeg

De emmer vol

Mijn voeten stil

Mijn hart op hol



Oordoppen in

Zonnebril op

Mijn hoofd zegt gaan

Mijn lijf zegt stop



De pijp is leeg

De emmer vol

er komt een dag

Dat ík weer hol



Groeten Debbie 

annabelle 2 jaar geleden

Hele mooie gedichten van jullie allebei! Veel herkenning. 

Gitta5 2 jaar geleden

Wat een leuk initiatief en mooi geschreven.  Ik heb sinds mrt 2021 longcovid en heb een paar maanden terug al een gedicht gepost. Maar die verdween al snel naar de achtergrond. Ik denk dat hij hier beter op zijn plaats is. Leuk tussen andere gedichten dus hier komt hij nog 1 maal. Heb hem geschreven om al mijn emoties van me af te schrijven. 


De gast Corona


Ooit en dat lijkt zo lang geleden ging ik regelmatig naar zolder toe.

Ik zette de deur van de herberg open en liet iedereen toe.

Maar een jaar geleden kwam een onverwachte gast en Corona was zijn naam.

Hij kwam naar binnen en was nooit meer van plan om weg te gaan.

Mijn lichaam voelde uitgeput als dagen zwerven door de woestijn.

Ach even uitzieken en aansterken hoe erg kan het zijn.

Met wilskracht en doorzetten bouw ik zo mijn conditie op allicht.

Op dat moment heb je nog geen idee van het pad dat voor je ligt.

Normaal zei ik als je niet meer kunt dan kun je nog heel ver.

Met corona werkt dit niet maar uit eindelijk word je een expert.

De terugvallen en weer naar start en daar begin je weer opnieuw

en het hele parcours wat je net had bewandeld dat doe je overnieuw.

Elke stap moet ik heel goed afwegen,

want als ik ook maar iets te veel doe dan kom ik mezelf tegen.

Zwaartebelasting, acceptatie en gebruik niet meer energie dan dat je hebt,

leven in het nu en niet vergelijken met wie je was is het nieuwe concept.

De moeheid, klachten, angst, je pijn, frustratie, wanhoop en verdriet,

je bent een schim van jezelf en vergeten hoe je was doe je niet.

Ik probeer niet te doen aan boosheid, frustratie en verdriet.

Dat kost kostbare energie en die heb ik niet.

En alle energie die ik heb wil ik besteden aan mijn herstel

Om te genezen is dat nodig en dat weet ik wel.

Maar soms breek ik want geestelijk is het ook vreselijk zwaar,

dan verlies ik alle hoop op herstel want het duurt nu al een jaar.

Dan huil ik, zie het somber in en treur om mijn lichaam dat het niet meer doet.

Maar dan bedenk ik me dat ik positief moet blijven want dat is voor het herstel heel goed.

Dus ik herpak me en richt me op acceptatie, geduld en hoop voor de toekomst.

Maar het blijft een emotionele rollercoaster die steeds weer terugkomt.  

Met muizenstapjes ga ik naar voren en de stapjes zijn echt heel klein.

Maar ik ga naar voren en wil niet ondankbaar zijn.

Veel mensen zeggen het is maar een griepje en dan is het klaar.

Gold dat maar voor alle mensen, was dat maar waar.

Ik hoop dat Corona een eigen huis zoekt

en dat de herberg weer een herberg wordt die je soms bezoekt.

Dat mijn lichaam, geest en ziel kunnen helen en genezen van alle pijn.

Zodat ik eindelijk weer mezelf kan zijn.


5 april 2022

Gitta Roubos

Rya 2 jaar geleden

Wat een mooi, lang en emotioneel gedicht!

Sanne V 8 maanden geleden

Ik ben moe van het moe zijn

Iedere dag weer

Van het moeten maken van keuzes

Keer op keer

Doe ik iets wel of doe ik het niet

Toon of verschuil ik mijn constant verdriet 


Stel grenzen en bewaak ze

Dat is je voornaamste taak 

Maar ik heb ook een leven

En dat conflicteert maar al te vaak


De trein des levens dendert voort

En ik hou hem niet bij

Ik sta voorloren aan de kant

En hij gaat aan mij voorbij

Monalisa 8 maanden geleden

Prachtige herkenbare gedichten.

Zie ook topic: gedicht.

En hierbij nog eentje van mij, voor een glimlach:

Virusje, virusje in mijn hand

Wie is de sterkste in Covidland?

Wie is de slimste, wie wint de strijd?

Ah! Jij wilt aandacht, uit ijdelheid

Dan ken ik jouw zwakte

En versla jou dus, met onverschilligheid

Ik negeer je, dat kun je niet uitstaan

Dus jij neemt de benen

En in het voorbij gaan roep ik: toedeloe!

Ren jij maar lekker tot aan de rand

En spring dan maar fijn

naar Niemandsland toe.

Virusje, virusje, ach wat sneu!

Maar ik was je toch echt heel erg beu!

Rya 8 maanden geleden

Hoi hoi!


Wat leuk, weer een paar nieuwe gedichten erbij. Zeker een vrolijke Monalisa!🙃

Er is nog geen zoekknop om een topic terug te vinden of wel? Dan moet ik zoeken?

Help ons helpen

Er moet meer perspectief komen voor mensen met post-covid. Jouw steun is hard nodig! Steun ons belangrijke werk en help ons helpen!

hand geeft hart