In tijden van verdriet, wil ik nog wel eens een gedicht schrijven. Een manier om je gevoel te uiten, los te kunnen laten en te verwerken. Wellicht zijn er meer mensen onder ons, die dat ook graag doen. Dus het lijkt mij leuk om dit met elkaar te delen. Laat dit een inspiratie voor ieder worden of zijn. Iets wat we best kunnen gebruiken met long covid!;) Deel je gedicht doormiddel van een reactie zou ik zeggen.
Ik begin wel!
------
Tijd vergaat
Alsof er om je heen
Niks meer bestaat
Verandert het leven in steen
Koud en stil
Beweeg je door de tijd
Niet dat je het wil
Deze machteloze strijd
Een gevoel van verdriet
Frustratie en boosheid
De moeite in het niet
Kun je je gevoel niet kwijt
Denken en doen
Doorgaan en niet stoppen
Herinnert je aan toen
Doet je hart doen kloppen
Goed en slecht
Dag in dag uit
Blijft het een gevecht
En kruipt het onder je huid
Doorzetten zegt mijn gevoel
Dat geeft hoop en bestaan
Een mooi doel
Waarvoor je kunt staan
Morgen weer een dag
Vol uitdagingen, vol moed
Een traan en een lach
Dat geeft je voorspoed
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Dankjewel voor het delen. Heel veel is herkenbaar!
Mooi!! Leuk initiatief ?? ik draag hier graag aan bij.
De pijp is leeg
De emmer vol
Mijn voeten stil
Mijn hart op hol
Oordoppen in
Zonnebril op
Mijn hoofd zegt gaan
Mijn lijf zegt stop
De pijp is leeg
De emmer vol
er komt een dag
Dat ík weer hol
Groeten Debbie
Mooi Debbie!?
Hele mooie gedichten van jullie allebei! Veel herkenning.
Wat een leuk initiatief en mooi geschreven. Ik heb sinds mrt 2021 longcovid en heb een paar maanden terug al een gedicht gepost. Maar die verdween al snel naar de achtergrond. Ik denk dat hij hier beter op zijn plaats is. Leuk tussen andere gedichten dus hier komt hij nog 1 maal. Heb hem geschreven om al mijn emoties van me af te schrijven.
De gast Corona
Ooit en dat lijkt zo lang geleden ging ik regelmatig naar zolder toe.
Ik zette de deur van de herberg open en liet iedereen toe.
Maar een jaar geleden kwam een onverwachte gast en Corona was zijn naam.
Hij kwam naar binnen en was nooit meer van plan om weg te gaan.
Mijn lichaam voelde uitgeput als dagen zwerven door de woestijn.
Ach even uitzieken en aansterken hoe erg kan het zijn.
Met wilskracht en doorzetten bouw ik zo mijn conditie op allicht.
Op dat moment heb je nog geen idee van het pad dat voor je ligt.
Normaal zei ik als je niet meer kunt dan kun je nog heel ver.
Met corona werkt dit niet maar uit eindelijk word je een expert.
De terugvallen en weer naar start en daar begin je weer opnieuw
en het hele parcours wat je net had bewandeld dat doe je overnieuw.
Elke stap moet ik heel goed afwegen,
want als ik ook maar iets te veel doe dan kom ik mezelf tegen.
Zwaartebelasting, acceptatie en gebruik niet meer energie dan dat je hebt,
leven in het nu en niet vergelijken met wie je was is het nieuwe concept.
De moeheid, klachten, angst, je pijn, frustratie, wanhoop en verdriet,
je bent een schim van jezelf en vergeten hoe je was doe je niet.
Ik probeer niet te doen aan boosheid, frustratie en verdriet.
Dat kost kostbare energie en die heb ik niet.
En alle energie die ik heb wil ik besteden aan mijn herstel
Om te genezen is dat nodig en dat weet ik wel.
Maar soms breek ik want geestelijk is het ook vreselijk zwaar,
dan verlies ik alle hoop op herstel want het duurt nu al een jaar.
Dan huil ik, zie het somber in en treur om mijn lichaam dat het niet meer doet.
Maar dan bedenk ik me dat ik positief moet blijven want dat is voor het herstel heel goed.
Dus ik herpak me en richt me op acceptatie, geduld en hoop voor de toekomst.
Maar het blijft een emotionele rollercoaster die steeds weer terugkomt.
Met muizenstapjes ga ik naar voren en de stapjes zijn echt heel klein.
Maar ik ga naar voren en wil niet ondankbaar zijn.
Veel mensen zeggen het is maar een griepje en dan is het klaar.
Gold dat maar voor alle mensen, was dat maar waar.
Ik hoop dat Corona een eigen huis zoekt
en dat de herberg weer een herberg wordt die je soms bezoekt.
Dat mijn lichaam, geest en ziel kunnen helen en genezen van alle pijn.
Zodat ik eindelijk weer mezelf kan zijn.
5 april 2022
Gitta Roubos
Wat een mooi, lang en emotioneel gedicht!
Ik ben moe van het moe zijn
Iedere dag weer
Van het moeten maken van keuzes
Keer op keer
Doe ik iets wel of doe ik het niet
Toon of verschuil ik mijn constant verdriet
Stel grenzen en bewaak ze
Dat is je voornaamste taak
Maar ik heb ook een leven
En dat conflicteert maar al te vaak
De trein des levens dendert voort
En ik hou hem niet bij
Ik sta voorloren aan de kant
En hij gaat aan mij voorbij
Prachtige herkenbare gedichten.
Zie ook topic: gedicht.
En hierbij nog eentje van mij, voor een glimlach:
Virusje, virusje in mijn hand
Wie is de sterkste in Covidland?
Wie is de slimste, wie wint de strijd?
Ah! Jij wilt aandacht, uit ijdelheid
Dan ken ik jouw zwakte
En versla jou dus, met onverschilligheid
Ik negeer je, dat kun je niet uitstaan
Dus jij neemt de benen
En in het voorbij gaan roep ik: toedeloe!
Ren jij maar lekker tot aan de rand
En spring dan maar fijn
naar Niemandsland toe.
Virusje, virusje, ach wat sneu!
Maar ik was je toch echt heel erg beu!
Hoi hoi!
Wat leuk, weer een paar nieuwe gedichten erbij. Zeker een vrolijke Monalisa!🙃
Er is nog geen zoekknop om een topic terug te vinden of wel? Dan moet ik zoeken?