Hoi allen,
Herkennen jullie ook dat het gedwongen langzamer leven en bewuster omgaan met... van alles, een nieuwe visie op t leven meebrengt?
In mijn geval: bewuster omgaan met je tijd, energie, ons milieu, etc.
Als dit echt helemaal over gaat weet ik niet goed of en hoe ik terug moet naar mijn oude leven.
Herkenbaar?
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Dag Koffientje,
Doordat je alles nu noodgedwongen anders moet doen en in een soort parallelle wereld zit met een andere (veel tragere) tijdsbeleving, word je je bewuster van wat je nou eigenlijk zit te doen én wat je voorheen allemaal deed. Ik zit wat verder in het herstel en herken die gedachte dat je dingen anders wilt gaan doen. Maar ik merk dat, naarmate ik weer steeds meer dingen zoals ‘vroeger’ kan, ik als vanzelf weer van alles begin te doen zoals voor ik post-covidklachten kreeg.
Heb wel telkens dat ik daarna vanzelf erop reflecteer: “Dat zou ik toch niet meer zo doen?”. Maar oude gewoonten en neigingen om dingen op een bepaalde manier te doen, zitten blijkbaar zo ingesleten, dat zodra het maar een beetje mogelijk is, ik er vanzelf in terugval, zelfs terwijl ik weet dat het niet goed voor mij is.
Groet, Sami
Herkenbaar, maar het is voor mij niet voor het eerst dat dingen anders moeten (burnout jaren terug, paar jaar geleden ernstige complicaties na een operatie met energie problemen, idem b12 tekort fysiek en cognitief > lijkt wel heel erg op long-covid).
Hoewel ik mezelf altijd voorneem het NU echt anders te blijven doen; uiteindelijk word ik vaak toch weer wie ik daarvoor ook was en val ik toch terug naar 'mijn eigen doen'.
Of ik na long-covid weer helemaal word wie ik daarvoor was; geen idee! Met volledig herstel verwacht ik hetzelfde als alle eerdere ziektes; zodra ik mezelf weer ben pak ik mijn normale doen waarschijnlijk vanzelf weer op, zonder dat ik het misschien wel door heb.
Anders wordt het denk ik als bepaalde dingen blijvend blijken te zijn en niet met alles volledig herstel optreed, waardoor het bepaalde dingen aangepast zult blijven moeten doen.
Ik denk dat dit alles niet voor niets gebeurt. In mijn geval zie ik, ondanks alle ellende, toch ook de positieve kanten van het ziek zijn.
Meer tijd voor zelfreflectie en bedenken hoe je dingen voortaan anders wilt in het leven. Er waren een aantal situaties (zoals met werk) die ik sowieso al wilde veranderen, maar dat lukte maar niet. Ik zie dit als een kans om dat eindelijk wel te kunnen doen.
En inderdaad heeft die ook te maken met je levensritme, tijd voor jezelf en privéleven, sociale contacten, veranderde behoeftes en prioriteiten.
Ik denk dat het heel leerzaam is en ik denk niet dat ik ooit nog terug kan/wil naar hoe het hiervoor was. Hopelijk wel ooit qua gezondheid, maar niet meer naar hoe ik toen leefde. Het is een springplank naar een beter leven, zo wil ik het in ieder geval zien.