Image of IreneC

Vroeger heb ik astma gehad, maar was al jaren zonder medicatie. Blij dat ik met mijn 45 jaar geen last meer had van longaanvallen en benauwdheid... tot Corona. Ik ben dus zo'n persoon die nooit griep heeft, wederom, tot Corona. Mijn man werd ziek, maar redde het op eigen kracht thuis te herstellen en ik moest helaas naar het ziekenhuis. Het ging allemaal heel snel, voor ik het wist lag ik op de IC. Je bent daar niet alleen maar benauwd, maar je krijgt er gratis alle andere dingen die daar gebeuren mee. Zo zag ik een vrouw sterven, maar ook weer na voor mijn gevoel 20 minuten tot leven komen. Familie was al gebeld. Tijdens het slapen van 10 dagen ben ik niet slapende geweest, geloof dat maar niet!! Dat was mijn grootste horror. Ik ben in een waanwereld terecht gekomen met de grootste ellende die je je maar kunt voorstellen. Ik leek dan slapende in bed, maar ik heb in die waan moeten vechten voor mijn leven omdat een arts mij wilde vermoorde (Let op, waanbeeld van mij) Mijn man was vermoord en ik heb een poos geloofd dat hij dood was. Dit is een tipje. Waarom fabriceren je hersenen geen gezellige strandvakantie ofzo? Afijn, Op maandag 2,5 week geleden mocht ik van de IC naar de longafdeling waar ik erachter kwam dat ik niet eens kon staan. Ik lag op een kamertje alleen en ben stront eigenwijs gaan oefenen. Eerst bungelen met mijn benen en toen zelf proberen te staan door mij op te trekken en vast te houden aan de vensterbank die dichtbij was. Ik raad het niemand aan, want vallen wil je niet, maar nogmaals, ik ben eigenwijs. Die avond kon ik hele minimale schuifeltjes maken terwijl ik stond en de dag erna liep ik een aantal stappen achter de rollator. Omdat het zo goed ging mocht ik 2 dagen later al naar huis, hoefde niet naar een revalidatie kliniek eerst. Maarrrrr, thuis begint het pas. Snel kortademig, al dagen trillen over mijn hele lichaam als ik iets wil pakken. Ik luister nu heel goed naar mijn lichaam, ik ben thuis en dat was mijn streven. Mijn rechterarm kan ik niet heffen. Er zijn blauwe plekken op te zien die eruit zien als vingers. Eigenwijs zijn heeft geen zin, het gaat gewoon niet! Ik probeer iedere dag wat meer stappen te maken als de dag ervoor, maar tot nu toe moet ik dat iedere keer bekopen met een dag erna dat ik bijna mijn stoel niet uit kan. Mijn astma is helemaal terug. Heb weer formoterol/budesonide, salbutamol, salmeterol en sinds gisteren zelfs een prednisonkuur. Ik maak mij erg veel zorgen over de toekomst van mijn longen. Maar goed, ik moet ook niet vergeten dat ik pas 2.5 week van de IC af ben.... Half juni heb ik een controle in het ziekenhuis.

Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.

Laura 3 jaar geleden

Wat een heftige tijd heb je gehad op de IC!

En wat een lange weg om weer te herstellen, he? Ik krijg hulp van een fysiotherapeut gespecialiseerd in ademhaling, dat is heel fijn. Van hem heb ik ook geleerd dat bewegen goed is, maar dat ik ook energie over moet houden voor mijn herstel.

Het trillen van mijn spieren herken ik. Bij mij werd het minder toen ik meer proteïne/ eiwit ging eten, bijv kwark, melk, vifit sport en proteïne pudding of yoghurt. Hopelijk heb jij er ook iets aan.

Sterkte ermee!

Groetjes, Laura

SanderK 3 jaar geleden

Hoi Irene,

Jouw verhaal lijkt wel een blauwdruk van wat mij overkomen is. Ik was nooit ziek, ook geen astma, maar toen ineens Corona. Binnen luttele tellen leek het toe te slaan. Ook ik kwam op de IC, 15 dagen. En inderdaad, wat een nachtmerrie was dat. Op TV heb ik nog geen gelijk voorbeeld gezien dat voldeed aan wat ik tijdens mijn 'rustige' slaap meemaakte. Het was één grote survival tocht...Was je net ontkomen aan het één, dan stond de volgende heftige dreiging alweer voor de deur. Ook nadat ik bijgekomen was, was ik in de vaste veronderstelling dat het ziekenhuispersoneel mij wilde gaan vermoorden. Niet leuk voor hun uiteraard, als je je juist zo aan het inzetten bent om iemands leven te redden...maar toch. Toen ik werkelijk dacht dat het moment daar was, heb ik een verpleegster aangevallen. 't is allemaal goed afgelopen, maar die 'slaap' was geen pretje. Thuis had ik last van trillende spieren, zenuwpijn, een elektrisch geladen achterhoofd, flinke spierpijn en ik wist de eerste twee weken amper hoe ik in bed moest liggen. Na drieenhalve week waren de meeste klachten verdwenen. Twee maanden ging het eigenlijk in steigende lijn, maar nu ondervind ik last van benauwdheid en energie tekort. Dus daar gaan we maar weer even aan werken en dan komt het hopelijk allemaal weer goed. Jij ook veel succes met je herstel en hopelijk hoeven we dit nooit meer mee te maken. Groet, Sander

Fen 3 jaar geleden

Hai Irene, het is al een tijdje geleden dat je je bericht hebt geplaatst maar wat een herkenning! Het begint al met het eerste dat je schrijft 'mijn man kreeg het iets meer dan mild, ik werd heftig ziek'

Ik had alleen geen medische reden om erger ziek te worden door corona. 

Ben heel benieuwd hoe het nu met je gaat? 


Groetjes.

Anoniem (niet gecontroleerd) 1 jaar geleden

Die angstaanjagende hallucinaties, kunnen die niet worden veroorzaakt door de middelen die je in het ziekenhuis toegediend krijgt? Zelf ben ik begin 2020 verschrikkelijk ziek geweest thuis. Door covid. In mijn eentje, zonder dokter of ziekenhuis of andere hulp en ik dacht dat ik doodging. Maar zulke angstaanjagende 'dromen' heb ik nooit gehad. 

Steun ons

Er moet meer perspectief komen voor mensen met Long Covid. Steun ons belangrijke werk!

Gezichten achter Long Covid