Hallo allen,
De meesten van jullie zullen wel eens wat van me gelezen hebben. Ik heb eind januari 2022 Covid gekregen en nou ja.... inmiddels zijn we bijna 2 jaar verder zullen we maar zeggen. Ik vind het zwaar. Ik heb het idee dat het strubbeling op strubbeling is. Als ik terug kijk ga ik echt wel vooruit. Maar jeetje wat zijn de stapjes vooruit klein en de stappen terug zo groot. Ik heb ook het idee dat er soms steeds meer klachten bij komen. Niet persé ergere klachten. Maar wel irritant en komt bij de klachten die ik toch al had. Zo heb ik nu sinds paar weken af en toe een doof gevoel in mijn vingertoppen. En eigenlijk zou ik dat weer moeten melden bij de huisarts. Maar het voelt zo nutteloos.
Paar weken geleden weer een afspraak gehad bij de bedrijfsarts. Prima gesprek geweest, voelde me eindelijk serieus genomen. Maar het was op locatie, dus ik pluk er wat betreft energie nog de vruchten van. Probeer je net beetje je energie terug te krijgen. En zakt eindelijk de hoofdpijn een beetje. Word ik onverwachts gebeld door 2e spoor die vervolgens een evaluatie houdt. Snap dat het nodig is... maar mensen kan dat niet op een vooraf afgesproken tijdstip zodat ik er met mijn planning rekening mee kan houden.... Gevolg veel te veel gedaan (want tja ik zat al aan mijn tax voor die dag dus het kwam er bovenop) en inmiddels voel ik me weer een zombie. Heb er dan ook al weer 2 dagen knallende koppijn opzitten. En als je dat aangeeft in een gesprek met bedrijfsarts of 2e spoor komt het meestal neer op het volgende: O wat vervelend, zorg goed voor jezelf, we houden het kort.... .bla bla bla bla..... 15 min verder.
En hoewel ik heel goed door heb waar de toename aan klachten vandaan komt voelt het gewoon zo ruk. Ik heb teveel gedaan. Ik ben over mijn grens heen gegaan. Maar ja gesprekken van bedrijfsartsen en 2e spoor.... je hebt het er maar mee te doen toch?
En spanning voor aanvraag WIA. Ik zie er best tegenop. Al weet ik ook wel dat het niet anders kan, want zo als het nu gaat gaat het ook niet.
Wat is jullie ervaring overigens met de aanvraag voor de WIA? Ik heb begrepen dat je vanuit het UWV een brief moet krijgen. Maar ik heb nog niks gehad. En de bedrijfsarts vertelde mij dat de aanvraag 3 maanden voor 2e ziektejaar moet worden aangevraagd. Misschien is er al een topic over hoor. Maar ik zie door de bomen het bos niet meer.
groetjes
Mama Marjolein
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Hi Marjolein, tijd niet gesproken, om dezelfde reden als waarom jij dit bericht schrijft. Wat ontzettend klote he, iedere keer weer die terugvallen, en als je al zo moe bent nog die gesprekken moeten voeren die er ook nog eens inhakken.
Heb een beetje hetzelfde traject doorlopen. Had het idee dat het eindelijk een stapje vooruit ging qua energie en tijd om te herstellen. En als dat dan een paar dagen zo is denk je wel weer wat achterstallig onderhoud in te kunnen halen. Dus eindelijk die afspraak bij de huisarts. Maar dan hebben ze het verkeerd in de agenda gezet, geen dubbele maar normale afspraak, en moet je de volgende week terugkomen voor vervolg, maar dan staat er ook al een afspraak voor de fysio en de ergo en moet je ook nog een keer vroeg op voor bloedprikken en krijg je ook nog nieuws over een overlijden en de aardbeving in Marokko heeft om persoonlijke redenen ook veel bij me losgemaakt. En bij de ergo die er dus eigenlijk helemaal niet meer bij kon, krijg je een bak informatie over je heen over asitt en 8 a- 4tjes informatie die je dan maar door moet lezen en moet je beslissen of dat wat voor je is. En ondertussen heb je de week erna een afspraak bij de oogarts, want je krijgt steeds meer last van koker visie, maar dan krijg je voor de dag erna een uitnodiging voor een telefonisch gesprek met uwv. En met wat voor info je dan allemaal klaar moet hebben liggen. Dus doodmoe dagen van tevoren dat al voorbereiden, want de dag dat je naar de oogarts moet worden je ogen gedruppeld en zie je niks meer. En geen tijd om daar eerst een dag van bij te komen. Het gesprek duurde en duurde. Heb wel aangegeven dat ik tegen mn vrienden altijd zeg, niet langer dan 10 minuten, anders word ik ervoor gestraft, maar ja, kan je dan natuurlijk niet zeggen.
Het gesprek was op donderdag en ik had tot en met het weekend ingecalculeerd om ervan te moeten herstellen, nou, het is geen 4 dagen, maar 4 weken geworden en ik ben nog steeds niet terug bij waar ik was. Het is om wanhopig van te worden om steeds weer dingen die je al weer kon ineens niet meer te kunnen en weer helemaal opnieuw te beginnen.
En ja, eigen schuld, dikke bult,want ik zou toch onderhand ook wel moeten weten dat een paar dagen je wat beter voelen niet betekent dat je weer van alles kan en dat je je nog steeds rustig moet houden. Maar ja, je wilt zo graag verdorie. Je wilt zo graag je leven terug.
Nou, Marjolein, wat een gedoe allemaal weer he, en wanneer komt er eens een eind aan. Ik hoop dat het voor jou weer stapje voor stapje beter mag gaan en dat je de moed erin houdt. Knuffel van mij.
Dank je wel voor je reactie Monalisa,
En inderdaad herken je verhaal zo. Je wil zo graag vooruit. Maar dan ineens komt alles tegelijk en loopt alles in de soep. En dan moet je ook nog zorgen dat je voor alles voorbereid bent. Zo moest ik er ook alert op zijn dat gesprek bij bedrijfsarts op tijd zou zijn voor aanvraag uwv. Want die was veel te laat ingepland. Weer een geluk dat ik even een helder moment had. Maar het valt me zwaar. Ik zou het liefst niet mijn energie verspillen aan al die bureaucratie en dingen die ik blijkbaar zou moeten weten maar eigenlijk nul verstand van heb.
Heb vorige week 45 min aan een mailtje gezeten om uit te leggen dat opdrachten die ik gekregen had echt aan het uitgroeien waren tot energie vretende monsters. En dat terwijl ik zoiets normaal binnen 5 min klaar zou hebben.
Stond vorige week met een afwasborstel mijn bril schoon te maken. Echt een wonder dat het geen krassen zijn geworden. Duidelijk signaal dat het niet goed gaat.
We proberen de moed erin te houden. Maar vind het soms echt lastig. Echte flinke stappen vooruit zou ook wel eens fijn zijn.
Knuffel mama Marjolein
Ja, waar blijven die grote stappen. Even dacht ik twee maanden geleden dat het eindelijk zover was, maar dan lig je toch weer op de grond. Het meest frustrerende vind ik toch wel dat je net weer wat dingen kon en dan ineens kun je die weer niet meer. Maar omdat je dat eerst niet in de gaten hebt ga je daar dan ook weer mee op je plaat.
En waar ik ook steeds meer moeite mee krijg is dat ik er niet meer voor anderen kan zijn. Niet naar afscheid van geliefden, niet naar verjaardagen, niet naar de familiereünie, beslissen me uit te schrijven als burgerhulpverlener omdat ik niet naar een reanimatie kon en daar dagen schuldgevoel over had. Ik heb een vriendin die ernstig ziek is en ik kan niet naar haar toe enz. enz.
Dat valt me steeds zwaarder.
Ik heb heel lang de moed erin weten te houden en positief weten te blijven, maar ik merk dat ik er gewoon vreselijk van begin te balen, van dat moe zijn en niks kunnen. Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik met corona wakker werd. Ik maak er tegen mn vriendinnen maar weer een grapje van dat ze me mogen feliciteren met mn 1-jarige post covid jubileum en dat ik ondertussen wereldkampioen bankhangen ben, maar echt vrolijk word ik ook al niet meer van mn eigen humor.
Hey Monalisa,
Dikke knuffel voor jou. Ik herken het zo. Ik probeer nog wel af en toe naar verjaardagen (echt meest directe familie) te gaan. Niet te groot, niet te ver weg (en eigenlijk alleen als mijn man thuis is, zodat ik zelf niet hoef te rijden). Ik bel dan ook altijd even van te voren wanneer het het rustigst is en mocht ik een slechte dag hebben dat ik dan niet kom. Maar moet er altijd wel dagen van bijkomen.
Ik hou van mensen om me heen. Of hield van mensen om me heen. Gezellig kletsen en op pad met vriendinnen, ik mis het. Maar het is nu vaak snel te veel. Ik heb gelukkig wel een vriendin waarmee ik wekelijks even videobel en dan samen online een simpel spelletje doe. Even een op een contact. Bijkletsen als het lukt en anders zwijgend spelletje doen, maar dat we wel elkaar kunnen zien. En lukt het een keer niet, dan vindt ze dat ook helemaal prima. Die momenten zijn me echt dierbaar.
Het leven wordt gewoon zo eenzaam. Van de week kwamen de kindjes thuis met een formulier. Ze zochten nog hulpouders voor de knutselmiddagen. En dan denk ik. Wat zou ik dat graag doen.... maar begin er maar niet aan. Want dat zijn veel te veel prikkels.
En inderdaad soms zijn er dingen die je net weer kan en die dan niet meer lukken. Ik baal daar ook zo van. Voelt gewoon weer als zo'n enorme stap achteruit.
Het leven dendert voorbij en ik sta er langs de zijkant schaapachtig naar te kijken.
Knuffel
mama Marjolein
Hoi Marjolein,
Ach, zo herkenbaar allemaal! Heel frustrerend dat er geen echte vooruitgang te merken is, hoe loopt het af, vraag ik mij vaak af. Blijft dit de rest van m’n leven zo? Zeker met (jonge) kinderen loopt het nooit zoals je plant. Er is weer iemand ziek thuis, eerder uit, kappersafspraak van zoonlief loopt uit (met keiharde muziek..), even voor beugelcontrole naar de tandarts enz. Door al dit soort dingen lijkt je leven ‘druk’ maar ook ik mis het om op pad te gaan met mijn gezin, man of vriendinnen. Zou ook zo graag klassenouder oid zijn maar je moet op alles nee zeggen. Ik probeer ook de goede kanten te zien, als er iemand ziek is ben ik er voor ze (ipv half aan het werk en van alles regelend) en ik maak meer dingen mee van de kinderen dan voorheen. Vanochtend even genoten van het zonnetje in de tuin. Maar het blijft natuurlijk niet zoals we het zouden willen!! Veel sterkte en een virtuele knuffel, je bent niet alleen!
Dat klopt helemaal hoor MirjamE. Met jonge kinderen verlopen de dagen echt altijd anders. En ze zijn nog te jong om dingen echt zelf te doen. Dus inderdaad kun je met ze naar de kapper, de tandarts, sportclubjes. En daar ben je dan inderdaad heel druk mee. Maar is niet voor jezelf en kost mega veel energie. Maar als mama wil je niet dat je kinderen eronder lijden dat je ziek bent toch. En meestal plan ik de dingen dan zo in dat ik er voor en daarna weer wat rust kan pakken. Maar ja dan wordt er weer eentje ziek... komt er een studiedag tussendoor of krijgen ze huiswerk mee, waar ik ze mee moet helpen en daar gaat je uitgekiende planning.. Helaas.
Nu maar weer even op de bank ploffen. Even niks met een kopje thee. Het zijn inderdaad de kleine dingen waar we dan maar van moeten genieten.
virtuele knuffel terug
Voor de tweede keer coronavaccinatie afspraak moeten verzetten. Pffff....
Vorige week ging er vanalles mis en kreeg ik daardoor paniekaanvallen. Geen goed moment om je te laten vaccineren. Had vandaag nieuwe afspraak en hele weekend dacht ik eindelijk wat vooruitgang te zien, in ieder geval in de ochtenden. Dus ik dacht mooi, dan kan ik hopelijk dat stukje ernaartoe rijden. Slaap ik vanacht de hele nacht weer niet en halverwege de nacht knallende koppijn, wat ik tot nu toe nog niet heb gehad. Dus weer geen goed moment voor het vaccin, zeker omdat ik er vorige keer een terugval van kreeg. En waar die hoofdpijn nu weer vandaan komt.... Steeds als je denkt dat er eindelijk iets beter gaat wordt het weer vervangen door iets nieuws, is dat herkenbaar? Je wordt er zo onzeker van. En op dit moment ook stik chagrijnig.
Voor de zekerheid nog maar een coronatest gedaan, maar die was gelukkig negatief. Nu zet ik mn hoop maar op woensdag voor het vaccin. En ga ik vandaag mezelf toestaan om me heel erg zielig te vinden. Nou ja, hopelijk niet de hele dag, maar het komende uur wel.
Hey Monalisa,
Wat naar dat je de afspraak weer hebt moeten verzetten. Ik herken het wel hoor. Ik lig momenteel ook weer met koorts, hoofdpijn en keelpijn op bed. Het houdt niet op.
Heb mijn WIA aanvraag inmiddels de deur uit, maar ook daarvan nog herstellende. Ongelooflijk hoeveel impact dat heeft en wat een terugval ik daarvan heb gehad.
En wat je zegt zijn net de ene klachten wat minder, krijg je er weer nieuwe bij. Alsof het inderdaad nooit ophoudt. En ik ga dan ook altijd denken is dit nu ook van de longcovid of is er toch iets anders. Wordt je inderdaad heel erg onzeker van.
En je mag je best zielig voelen hoor. Zijn we toch ook alles wel beschouwd. Hele dikke knuffel en ik hoop dat je snel opknapt.
Ach Marjolein, jij ook al in de lappenmand? Wat vervelend joh. En inderdaad weet je af en toe niet meer wat waar van komt. En het stomme is dat ik me soms, als ik me dan wel ineens fit voel, me afvraag of het dan toch allemaal tussen mn oren heeft gezeten. Alleen duurt dat meestal niet lang, want ik krijg toch steeds weer het bewijs dat het nog helemaal niet zo goed gaat. Dat was dus afgelopen weekend ook, ik dacht even dat ik vorige week door iets heftigs een reset had gehad, een soort van shocktherapie, waardoor ik ineens beter was. Dus ik dacht wel weer een beetje te kunnen lezen, 4 blz in een boek, en wat energieker en verder te kunnen wandelen. Nou, niet dus. Maar fijn dat jij de aanvraag achter de rug hebt, al vergt het inderdaad wel weer al je energie en meer. Na hoelang ziek laten ze je zo'n aanvraag doen? Ik hoop dat dit je wel wat rust geeft en wat meer ruimte om gewoon moeder te zijn. Knuffel.
Hey Monalisa,
3 maanden voordat ik 2 jaar ziek ben kon ik de aanvraag doen. Jij krijgt vanzelf bericht van het UWV. Maar jou het zelf ook een beetje in de gaten want je moet vooraf ook een gesprek hebben met de bedrijfsarts voor een actueel oordeel. En niet alle bedrijfsartsen zijn daar erg alert op. Zo moest ik ze ook eraan herinneren om die niet pas in november te plannen aangezien mijn aanvraag eind oktober de deur uit moest. Fijn ook met zon covidbrein.
Herken het ook heel erg wat je zegt als je een keer een goede dag hebt. Denk ik ook wel eens. Stel ik me niet aan.. kom dit moet je gewoon kunnen. Maar helaas, je lijf roept je keihard terug. Ben inmiddels wel zover dat wanneer ik een goede dag heb me toch probeer in te houden en niet meteen keihard over mijn grenzen heen ga.. Maar ja soms moet je alsnog over die grenzen heen..en kijk wat je dat oplevert. Ik verlang inmiddels zo erg naar weer een betere dag.
Tot eind januari moet ik overigens volgens mij nog steeds van alles doen voor 1e en 2e spoor. maar dit kost me met die terugval zo vreselijk veel moeite
En 2e spoor blijft toch steeds beetje pushen ook als je aangeeft dat het even niet zo goed gaat. Begint de reactie met alle begrip en vervolgens kun je toch nog even.. ?🤦