Gezien worden en zomaar een lief gebaar ontvangen, is prachtig. Ook al ben je nog zo dapper en kun je het zelf dragen; Post-Covid blijft een eenzaam en taai proces. Maar soms is daar ineens iemand die je verrast, een lieve vriend of een totaal onbekende, door je precies te geven wat je op dat moment nodig hebt, of meer, zonder dat je daarom vraagt. Paulien en Sjoukje leven met Post-Covid en troffen zo’n wildvreemde engel op hun pad. Ze vonden elkaars verhaal zo hartverwarmend dat ze het ook graag met jou willen delen.
Warme deken (door Paulien)
“Ga nou toch maar even naar de huisarts” zegt mijn man. Zelf vind ik het niet nodig, één heftige aanval van draaiduizeligheid en verder geen klachten: Dat is meestal onschuldig. Maar ja, voor de zekerheid, je weet het toch maar niet met die Post-Covid. De huisarts vindt verschillende afwijkingen in het neurologisch onderzoek en de neuroloog die ze belt vindt dat we daarmee onmiddellijk naar het ziekenhuis moeten komen.
Het is heel druk op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis. Ik lig al zeker twee uur te wachten op de uitslagen van het bloedonderzoek. “Mogelijk een herseninfarct”. Jakkes, dat had ik echt niet gedacht, ik begin me zorgen te maken. Dit is veel te vermoeiend voor me, heel veel prikkels, ik heb ook al uren niets mogen eten en ik krijg het hartstikke koud.
Als ik eindelijk om een dekentje durf te vragen (ze zijn zo druk, met zulke ernstige dingen…) reageert de verpleegkundige gelukkig begripvol. Ze blijft lang weg, ik heb het al een beetje opgegeven. Ineens staat ze weer aan mijn bed met twee dekens waarmee ze me zorgvuldig instopt. Ze zijn warm!! “Ja,” lacht ze, “even opgewarmd in de magnetron!” Ik schiet helemaal vol. Wat voel ik me ineens ‘gezien’. Ik ben haar zo dankbaar!
Zo kan ik aan het einde van de dag opgewarmd naar huis als blijkt dat alle uitslagen goed zijn. Pfff, dat viel gelukkig mee.
VIP-tafeltje (door Sjoukje)
Ik ben een paar dagen op de Veluwe met een vriendin. Het is fijn, gezellig, maar ook supervermoeiend. Gezelschap, een andere plek; ik ben bijna continu moe en overprikkeld. Maar ik moet en zal toch een beetje vakantie vieren. In een verder lege dag besluiten we te gaan lunchen op een mooi terras in het bos. Ik bel even van tevoren om te checken of het enigszins rustig is, in verband met mijn heftige prikkelgevoeligheid. De medewerker adviseert om iets later te komen, en belooft een rustig tafeltje voor ons reserveren. Ik ben al helemaal blij.
Bij aankomst vangt hij ons meteen op, “Een rustig tafeltje hè, kom maar mee!” We lopen achter hem aan. Ongeveer de helft van het terras is afgezet met dikke fluwelen koorden. Tot onze verbazing loopt hij daarnaartoe, laat ons erdoor, en zegt: zoek maar een fijn plekje. Terwijl hij het koord weer achter ons sluit, voel ik ineens tranen opkomen, ik vind het zo ontzettend lief, het is zoveel meer dan ik had gevraagd! Mijn vriendin fluistert precies op dat moment: “O, ik kan hier echt van huilen!” We houden het dus ook niet droog. De ober geeft ons de kaart en doet keurig alsof hij niks ziet.
Tijdens onze lunch houdt hij ook nog in de gaten of onze rust niet verstoord wordt. Andere gasten die ook achter het koord plaatsnemen wordt vriendelijk verzocht of ze een tafeltje vóór het koord willen zoeken. Het eten is uitstekend, maar we genieten toch het allerhardst van zoveel zorg en aandacht, en dat ik daardoor voor het eerst in bijna een jaar weer op een terras zit, zonder overprikkeling.
Heb jij ook een lief en onverwacht gebaar ontvangen wat je met ons wilt delen? Mail jouw verhaal dan naar postcovidnl@longfonds.nl. Met jouw toestemming voegen we hem toe aan deze inspirerende verhalen.
