De rode draad: (h)erkenning
De redenen waarom mensen zich aanmelden voor een supportgroep lopen uiteen, maar een rode draad is duidelijk zichtbaar: de behoefte aan herkenning en erkenning. Albert vertelt: 'Ik heb me aangemeld voor de online supportgroep, omdat ik meer wilde weten over long covid en hoe anderen dit ervaren.’ Ook Marjon noemt herkenning als belangrijk motief: 'Ik heb mij aangemeld voor een supportgroep voor steun, herkenning en tips over wat anderen doen voor hun herstel.' Voor Esmee waren de veranderingen in haar lichaam en leven moeilijk te accepteren: 'Juist door de veranderingen in mijn hoofd, lichaam en leven zocht ik naar herkenning.' Datzelfde geldt voor Claudia die heel erg aan zichzelf twijfelde of ze wel echt ziek was. Bij Winnie kwam de aanmelding voort uit een advies van haar bedrijfsarts om lotgenoten op te zoeken. Uiteindelijk kwamen zij na hun aanmelding samen in dezelfde supportgroep terecht.
De groep vond het in het begin even spannend om met vreemden te praten over hun ziek zijn, maar ontdekte al snel hoe waardevol het contact was. Winnie: 'Het is fijn om te praten met lotgenoten, om te weten dat ik niet alleen ben.' Albert vult aan: 'Meestal is er wel iemand die mijn gekke klachten herkent. Dat geeft mij rust.' Voor Esmee en Esther voelde het direct vertrouwd: 'Er is maar een half woord nodig, je hoeft niets uit te leggen. Dat is zo fijn.’
Een bonte mix gespreksonderwerpen
De groep bespreekt een breed scala aan onderwerpen, van medisch tot alledaags. Natuurlijk komen er post-covid klachten voorbij, UWV-perikelen, het mentale aspect, verlies van sociale kring en actuele ontwikkelingen rond post-covid. Maar er is ook belangstelling voor de brede thuissituatie, vakanties en andere fijne dingen die er ondanks het ziek zijn toch ook zijn. 'Alles is bespreekbaar en er wordt met respect geluisterd. Er is ruimte voor verdriet, maar er wordt ook gelachen.’
Ook buiten de bijeenkomsten om hebben de groepsleden veel contact. Er is een actieve groepsapp waarin informatie, steun en alledaagse dingen gedeeld worden. Even een check-in als iemand al even stil is. Een hulpvraag als iemand ergens tegenaan loopt. Een leuke foto van de tuin of het (klein)kind. Het komt allemaal voorbij. Verjaardagskaarten worden ook aan elkaar gestuurd en na haar verhuizing kreeg Esmee een bos bloemen. ‘We delen lief en leed en laten zien dat we er voor elkaar zijn’, vat Winnie het treffend samen.
Van lotgenoten naar vrienden
De groep komt al bijna 2 jaar elke drie weken samen. Wat is hun ‘geheim’? Albert denkt dat dit komt door de herkenning en onderlinge steun. Claudia benadrukt dat ze een lange en soms eenzame weg met elkaar delen en daardoor niet alleen hoeven te bewandelen. Het is fijn om te praten met mensen die écht weten wat het is om met post-covid te leven. Het heeft ons allemaal geholpen om de eigen situatie meer te accepteren. Volgens Winnie houdt juist ook de ruimte voor verschillende meningen de groep sterk en hecht. Tegelijk staat de liefdevolle steun voorop, die zelfs is uitgegroeid tot vriendschap. De groep is het erover eens: ‘We kunnen niet meer zonder elkaar!’
De boodschap van de groep aan andere lotgenoten is dan ook unaniem positief: probeer het eens! Het is heel laagdrempelig. Je hoeft niets uit te leggen; iedereen begrijpt je. Alleen al luisteren naar verhalen van anderen kan steun geven. Marjon rekent af met het vooroordeel dat het alleen kommer en kwel zou zijn. ‘Het is absoluut niet alleen maar klagen, maar echt een waardevol en opbouwend samenzijn. Je weet niet wat je mist als je het niet probeert.'
Kijk op www.postcovidnl.nl/ontmoet-elkaar voor het actuele aanbod lotgenotencontact
