Deze uiteenlopende verhalen laten zien hoe verschillend de gevolgen van post-covid kunnen uitpakken. Wat voor de één verlichting en steun betekent, is voor de ander juist te zwaar of te druk. Er is geen vaste route: ieder maakt keuzes vanuit eigen gezondheid, energie, financiële situatie en behoefte aan rust of nabijheid. In dit artikel lees je hoe dat er in de praktijk uitziet, met als voorbeeld het verhaal van Corine, die naast haar persoonlijke ervaring ook praktische en mentale tips deelt voor anderen die voor soortgelijke keuzes staan.
Een verhuizing? Echt niet!
Corine: ‘Sinds ik bijna 5 jaar geleden ziek werd door post-covid staat mijn leven op z'n kop. Alles is veranderd. Mijn lijf, mijn hoofd, mijn toekomstbeeld. Maar een verhuizing? Echt niet. Ik ben alleenstaand en mijn ouders vroegen er al vrij snel naar: “Zou het niet handiger zijn om dichter bij ons te wonen?” Maar ik was alleen maar bezig met ziek zijn, overleven, omgaan met al die bizarre klachten. Mijn hoofd stond er totaal niet naar.
In het tweede jaar zei ik tegen ze: “Als ik het hele UWV-gedoe heb gehad, mag je de vraag nog een keer stellen.” En dat deden ze. Maar ook toen besloot ik bewust: ik blijf in Utrecht. Ik had al zoveel moeten loslaten en afscheid moeten nemen, ook nog verhuizen kon daar echt niet bij. Bovendien wist ik: als ik Utrecht uitga, kom ik nooit meer terug. En ik had hier ook gewoon twee vriendinnen in de buurt. Niet dat ik ze vaak zie, maar soms een bakkie doen kan wel. Dus ik zei: “dit is het”. En mijn ouders stopten met huizen doorsturen.
Nu is het moment
Fast forward naar februari van dit jaar. Mijn moeder stuurt, half voor de grap, een huis dat tegenover mijn zus te koop staat. En ik open het. Alleen dat al was voor mij een teken. Blijkbaar stond ik er nu voor open. Het was niet mijn huis, maar er begon iets te kriebelen. Ik ben gaan kijken en toen dacht ik: ja, dit zou ik kunnen doen en wil ik nu ook wel.
Wat me opviel: mijn hoofd wist het al veel eerder , maar mijn hart kwam pas begin dit jaar mee. Toen klikten ze in elkaar en voelde ik: nu is het moment. Het voelde als een hele logische volgende stap. Ik ben inmiddels zó lang ziek, het wordt niet beter. Het is zelfs wat slechter geworden. Dus de vraag werd: wat heb ik nodig om een zo fijn mogelijk leven te leiden? Het antwoord: dichter bij mijn familie zijn.
Maar makkelijk was het niet. Ik heb hier vijftien jaar gewoond, twintig als je mijn studententijd op kamers meetelt. Mijn huis, mijn tuin, mijn vrienden, deze stad, het is de helft van mijn leven. Dat laat je niet zomaar achter. Ik heb op een gegeven moment gewoon in de tuin gelegen en gehuild. Omdat ik wist: dit is weer een afscheid, dat ik niet had gehad als ik niet ziek was geweest. Maar ik voelde tegelijk ook dat het goed was.
Wat mij overeind hield
Wat ik zoek is rust. En vooral: verbinding. Straks wonen mijn ouders op twee minuten fietsen. Als ik een slechte dag heb, kunnen zij gewoon even langskomen, eten in de koelkast zetten en weer gaan. Zonder schuldgevoel, zonder gedoe. Dat is zó fijn. Het maakt hulp vragen en ontvangen veel makkelijker. En ik laat vrienden achter, ja. Maar de vrienden die zijn gebleven in de afgelopen jaren, die komen ook echt wel naar Papendrecht hoor.
Ik heb heel bewust gekozen voor een huis met tuin, in een rustige wijk. Een appartement voelde te opgesloten en te prikkelrijk. Je hebt buren boven, onder, naast je. Ik zit al bijna 24/7 thuis. Dan wil ik naar buiten kunnen, al is het maar lekker in mijn eigen tuin liggen.
De verkoop en aankoop van een huis was echt bizar intens. Fysiek, cognitief én emotioneel. Alles komt langs. Spullen van vroeger, herinneringen aan mijn werk, van alles van vóór mijn post-covid leven. Maar wat mij overeind hield, was het gevoel: dit is een goede beslissing. Ik crashte niet halverwege, ik dacht niet “waar ben ik aan begonnen?” Nee, ik bleef staan En kijk na jaren weer een beetje vooruit. Het voelt als een nieuw begin.
Mijn tips voor anderen in een vergelijkbaar proces:
Praktisch
-
Geef uit handen wat je kunt: makelaar, notaris (via volmacht), verhuisbedrijf.
-
Maak duidelijke afspraken over communicatie (bijv. alleen per mail of app, geen onverwachte telefoontjes).
-
Denk aan back-upplannen voor als je crasht tijdens het proces. Laat bijvoorbeeld ouders of vrienden huizen bekijken.
-
Kies een huis dat écht past bij jouw situatie en behoeften.
-
Betrek anderen: laat familie of vrienden meedenken of meegaan, dat maakt het proces luchtiger en minder zwaar.
-
Let op de financiële kant: alleen met een IVA-uitkering is een hypotheek mogelijk, met WIA of bijstand niet. Als je een huurhuis hebt, is woningruil misschien een optie.
Emotioneel/mentaal
-
Check regelmatig in bij jezelf: hoe gaat het, wat wil ik nu op dit moment in mijn proces?
-
Wees niet bang om van mening te veranderen. Wat nu niet lukt, kan later wel. Wat je eerder niet wilt, kun je later wl willen. Het hangt zo af van waar je bent in je proces van dealen met ziekte.
-
Praat erover met mensen die je vertrouwt: vrienden, familie, supportgroep. Je hoeft dit niet alleen te doen.
-
Laat emoties toe: verdriet, spanning, opluchting en blijdschap lopen vaak door elkaar.
-
Neem bewust afscheid van wat je achterlaat, dat helpt bij het loslaten.
-
Luister naar je gevoel en vertrouw op je eigen tempo.
