Een beetje rare aanhef, maar kon niet zo snel iets anders bedenken. ;-)
Het valt mij op dat er zoveel herkenbare klachten zijn die zolang aan kunnen houden, maar ook ineens weg zijn, om toch weer terug te komen wanneer je over de onzichtbare grens bent gegaan. Volgens mij zijn mijn eerste klachten ontstaan, na mijn 2e vaccin. Ik heb daarna ook geen volgende meer genomen het voelde niet oke.
Afgelopen juli (2024) kregen mijn man en ik corona, mijn man had er nauwelijks last van en was binnen een week hersteld. Dus ik dacht ook dat deze mildere flirt-variant je niet echt ziek zou maken. Helaas is dat niet bij iedereen zo, in ieder geval niet bij mij. Wat ben ik daar ziek van geweest! Natuurlijk lost je afweersysteem de infectie wel op, maar het virus heeft echt wel schade aangericht in de vorm van restverschijnselen.
Wat een verademing om hier soortgelijke klachten te lezen, en zo herkenbaar. Naast het weinige energie probleem, en niet goed tegen prikkels kunnen, irriteert het me ook dat ik steeds een hongergevoel heb, terwijl ik geen honger heb. Ik eet gezond vaak juist 5 kleinere maaltijden verspreid over de dag om zolang mogelijk de bloedsuikerspiegel stabiel te houden. (mijn letters raken op, ga straks verder)
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Zo zeg, dat sterkt elkaar weer. Deze herkenning.
Ik weet ook niet of het nog overgaat, als je geluk hebt misschien? Maar ik focus me nu op ermee te dealen, en te leren waar mijn valkuilen zitten. Maar ja, niets is zo grillig als deze post covid, hoewel ik het herken van de ziekte van Lyme die ik al jaren heb. Ook dat is net zo grillig.
Tegenwoordig stellen ze diverse infectie ziekten onder 1 noemer: PAIS (Post-Acuut Infectieus Syndroom) daaronder vallen diverse ziekten met vergelijkbare symptomen. Post Covid/ ME/cvs / Qkoorts en Lyme.
Ik focus al lang niet meer op beter worden. Als het ooit nog gebeurt is dat fantastisch. Ik houd me meer bezig met in balans blijven en zorgen dat ik aan het eind van de dag niet ingestort ben. Dan heb ik een goede dag gehad. Ik heb geen heel leven meer voor me en iedere dag is kostbaar. En iedere dag die ik uitgeschakeld op de bank lig is een verloren dag. Dat probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Ik heb ook niet zoveel met symptoombestrijding, want dan vallen wel je signaal functies weg en ga je ongemerkt over je grenzen heen, met later dan toch weer een crash.
Ik zeg wel eens: deze ziekte heeft twee knoppen, de stilstand knop en de achteruit knop. De vooruit knop zijn ze vergeten erop te zetten. En als je dan toch probeert, tegen beter weten in, om vooruit te gaan, kom je automatisch weer bij de achteruit knop uit.
Dus geduld en acceptie is nog steeds het devies.
Sterkte allemaal.
Dat is een goed inzicht in deze ziekte. Dat ervaar je zelf wel na jaren. Je leert ermee leven, en kent zo langzaamaan wel je eigen valkuil en je eigen grens. Dat is belangrijk.
Je moet jezelf weer opnieuw gaan uitvinden om er voor jou een acceptabel leven te kunnen leven. Alleen jij weet tot hoever je kan gaan.
Niet iedereen is altijd hetzelfde. Soms is een gezond mens ook niet vooruit te branden, maar wel met het idee dat het weer over gaat. En dat vooruitzicht missen wij. Ik wil niet zeggen dat ik de moed heb opgegeven, maar ik ben nu zover dat ik kijk naar wat ik nog wel kan, en daar geniet ik dan veel meer van dan toen ik nog gezond was. Toen was een goede dag hebben normaal.
Je hebt nu niet elke dag een goede dag, maar we zit wel altijd iets goeds in elke dag.
Er is een boekje van Claudia de Breij, wat ik ooit las: Neem een geit. Leven voor gevorderden. Geweldig!
Een man klaagt dat zn huis te klein is voor zijn grote gezin. Er is nergens meer plaats voor. Hij krijgt het advies om er een geit bij te nemen. Maar ik heb al geen plaats, klaagt de man. Waar moet ik de geit dan laten. Doe het nu maar, krijgt ie als antwoord, en kom volgende week terug.
De man komt na een week terug en klaagt dat het nu nog krapper is en niet te doen. En wat moet hij nu doen? Doe de geit weg, is het antwoord.
Ik had laatst een vergelijkbare situatie: ik zat een beetje te balen omdat ik zo graag meer zou willen kunnen. Meestal ben ik positief, maar soms heb even een moment van zelfmedelijden. Toen brak ik mn vinger en kon ik nog weer minder. Ik kijk nu uit naar het moment dat ik mijn hand weer normaal kan gebruiken en weer 'alles' kan van voor het ongelukje. :-)
Wat een grappige vergelijking.
Tja, leer hiervan dat het altijd nog erger kan. En daar leer je weer van om genoegen te nemen met wat je hebt.
Ik heb nu het t/o gestelde omdat ik juist 5 dagen achterelkaar goede dagen heb gehad. En ineens...pats boem, zonder aanwijsbare reden gaat het ineens mis, en daar lig ik weer.
Maar ik ben nu zover dat ik daar niet meer down of teleurgesteld over wordt, maar denk dan: Oh mijn lichaam kan het dus wel. Dan wacht ik geduldig af in bed op de volgende goede periode.